۳ تعریف راکتور هسته ای:

وسیله ای که در آن واکنش شکافت زنجیره ای کنترل شده انجام میشود راکتور هسته ای نام دارد.

اورانیوم (یا پلوتونیوم) عنصر پرتو زایی مصنوعی با عدد اتمی Z=94)) به عنوان ماده شکافت پذیر سوخت هسته ای  به کار میرود. از راکتور ها جهت تولید انرژی, برای به دست آوردن ایزوتوپ های پرتو زا , از جمله عناصر فوق اورانیوم, یعنی عناصر و چشمه های  باریکه های فوق نوترون استفاده می کنند.

همه راکتور های هسته ای تجاری از طریق شکافت هسته ای گرما تولید میکند همانطور که میدانید شکافت اورانیوم نوترون های زیادی آزاد میکند , بیشتر آنکه لازم باشد. اگر شرایط  واکنش مساعد باشد فرایند به طور خود به خود انجام میشود و یک زنجیره از شکافت های هسته ای به وجود می آید و نوترون های که از فرایند شکافت آزتد می شوند. بسیار سریعند و هسته های دیگر نمی توانند آنها را به راحتی جذب کنند. از این رو اکثر راکتورها قسمتی به نام کند کننده ی نوترون های انقدر کند میشود تا با هسته ای راکتور به تبادل گرمای برسد. نام گزاری این نوترون ها به نوترون های گرمای یا نوترون های کند هم از همین رو است مقدار انرژی گرمای که در یک راکتور پارامتر بحرانی است و با کنترل آن میتوان راکتور را در حالت عادی نگاه داشت . این کار با تنظیم تعداد میله های کنترل درون راکتور صورت میگیرد . میله ای کنترل از مواد جذب کننده نوترون ساخته شده است و با افزایش یا کاهش جذب نوترون , میتوان گسترش واکنش زنجیره ای کاهش یا افزایش داد . البته تا با استفاده از کند کننده های نوترون یا تغییر دادن نحوه ای قرار گیری میله های سوخت هم میتوان انرژی خروجی راکتور را کنترل کرد.