مقاله  ایمونولوژی و ورزش مربوطه  به صورت فایل ورد  word و قابل ویرایش می باشد و دارای ۱۱۵  صفحه است . بلافاصله بعد از پرداخت و خرید لینک دنلود مقاله  ایمونولوژی و ورزش نمایش داده می شود، علاوه بر آن لینک مقاله مربوطه به ایمیل شما نیز ارسال می گردد

فهرست مطالب

۱٫۱مقدمه ۵
۱ – ۲٫ بیان مساله ۱۴
۱-۳٫ ضرورت پژوهش ۱۷
۱-۴٫ هدفهای پژوهش ۲۰
۱-۴-۱٫ هدف کلی ۲۰
۱-۴-۲٫ هدفهای ویژه ۲۰
۱- ۵٫ فرضیه های پژوهش ۲۰
۱-۶٫ محدودیت های پژوهش ۲۱
۱ – ۷٫ تعریف واژه ها و اصطلاحات پژوهش ۲۲
۲-۱٫ مقدمه ۲۳
۲ – ۲ . مبانی نظری ۲۳
۲ – ۲-۱٫ تعریف سیستم ایمنی ۲۳
۲-۲-۲٫ ایمنی ذاتی و ایمنی اکتسابی ۲۴
۲ – ۲- ۳٫ دو نوع ایمنی اکتسابی ۲۵
۲-۲-۴- ریتم شبانه روزی ۲۶
۲- ۲-۵٫ تغذیه و سیستم ایمنی ۲۷
۲-۲-۶٫ عفونتهای مجاری تنفسی فوقانی ۳۲
مکانیزم های احتمالی در ایجاد عفونتهای تنفسی فوقانی در ورزشکاران ۳۳
۲-۲-۷٫ نمای کلی سیستم ایمنی ۳۳
۲-۲-۸٫ ایمن گلوبولین و آنتی بادی ۳۵
۲-۲-۹٫ مکانیسم تنظیم و ترشح کورتیزول ۳۶
۲ – ۲- ۱۰ . کنترل اعمال جنسی مردانه بوسیله هورمونهای هیپوتالاموس و غد ه هیپوفیز ۳۸
۲-۳٫ پیشینه پژوهش ۳۹
۲-۴٫ پیشینه پژوهش تستوسترون و کورتیزول ۵۰
۳ – ۱ . مقدمه ۷۰
۳ – ۲ . آزمودنیها ۷۰
۳-۳٫ وسایل مورد استفاده ۷۱
۳ – ۴٫ روش تحقیق ۷۱
۳ – ۵٫ متغیرهای پژوهش ۷۲
۳ – ۵ – ۱٫ متغیر مستقل ۷۲
۳ – ۵ – ۲٫ متغیرهای وابسته ۷۲
۳ – ۶ . آزمون ۱۲ دقیقه دویدن – راه رفتن ۷۲
۳ – ۷٫ طریقه اجرای آزمایش ۷۳
۳ – ۸ . اندازه گیری شاخص توده بدن ۷۵
۳ – ۹٫ اندازه گیری متغیرهای وابسته ۷۵
۳-۱۰٫ روش آماری ۷۶
۴ – ۱٫ مقدمه ۸۰
۴ – ۲ . تجزیه و تحلیل مطالعه مقدماتی ۸۰
۴ – ۳ . آزمون فرضیه های پژوهش ۸۶
۴ – ۳ – ۱٫ آزمون فرضیه اول ۸۶
۴ – ۳- ۲ . آزمون فرضیه دوم ۸۷
۴ – ۳ – ۳٫ آزمون فرضیه سوم ۸۸
۴ – ۳ – ۴٫ آزمون فرضیه چهارم ۸۹
۴- ۳ – ۵٫ آزمون فرضیه پنجم ۹۰
۳ – ۴ . متغیر دویدن و راه رفتن و حداکثر اکسیژن مصرفی ۹۱
۵ – ۱٫ مقدمه ۹۴
۵ – ۲ . بحث و بررسی ۹۴
۵ – ۳ . متغیر حداکثر اکسیژن مصرفی ۱۰۱
۵ – ۴ . پیشنهادات ۱۰۲
پیوست شماره ۱ ۱۰۳
پیوست شماره ۲ ۱۰۴
منابع ۱۰۵

منابع

۱٫ آقای علی نژاد ، ۱۳۷۹ ، بررسی ویتامین های C وE و ترکیب ویتامین های CوE بر متغیرهای سیستم ایمنی در پی یک فعالیت شدید و درمانده ساز. رساله برای دریافت درجه دکتری ، دانشگاه تربیت معلم ، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی.
۲٫ تی مکینون ، لارل تی ، ایمونولوژی و ورزش ، ترجمه : طاهره موسوی ، مجتبی عبداللهی ۱۳۸۲، انتشارات دانشگاه امام حسین ( ع ).
۳٫ رسایی ، محمد جواد ، گائینی ، عباسعلی ، ناظم ، فرزاد ، ۱۳۷۳ ، سازگاری هورمون و ورزش ، انتشارات دانشگاه تربیت مدرس.
۴٫ رویت ، بروستوف ، میل ، ایمونولوژی رویت ، ترجمه : عطیه عبادی ، سارا مظاهری ، لاله ایزدی ، لیلا صدیقی پور ، ۱۳۸۲ ، انتشارات اشارت.
۵٫ سندگل ، حسین ، ۱۳۷۲ ، فیزیولوژی و ورزش ، جلد اول ، انتشارات کمیته ملی المپیک جمهوری اسلامی ایران .
۶٫ گایتون ، آرتو ، ۱۳۷۲ ، فیزیولوژی پزشکی ، جلد سوم ، ترجمه : فرخ شادان ، انتشارات شرکت سهامی چهر .
۷٫ مک آردل ، ویلیام دی ، کچ ، فرانک ال ، کچ ، ویکتورال ، ۱۳۷۹، فیزیولوژی ورزشی( ۱ ) انرژی و تغذیه ، ترجمه : اصغر خالدان ، انتشارات سمت .
۸٫ هافمن ، جی ، فیزیولوژی ورزشی ، ترجمه : عباسعلی گائینی ، ۱۳۸۴ ، انتشارات دانشگاه پیام نور .
۹٫ Alex F.Roche,Steven B.Heymsfield, Timothy G. Lohman, ( 1996 ) : Human Body Composition: Human Kinetics.
۱۰٫ Anonasiri Wilai,Sanguanrun Gsirikul Sompol,Srikiat Khachorn Anan,Chuntavan Praparate,( 2002 ) : Changes of Immune System in Military Recuits after the Training Program:J.Med. Assoc.Thai. Jun;85 Supple 1 : S327-35.
۱۱٫ Bauer T., Weisser B.Schweiz Rundsch, ( 2002 ) : Effect of Arobic Endurance Exercise on Immune Function in Elderly Athlets: Med Prax. 30; 91 (5):153-8.
۱۲٫ Bente Klarlund Pederson and Laurie Hoffman Koetz (2002 ) : Exercise and Immune System: Regulation, Integration, and Adaptation Physiological Reviews,Department of Infectious Diseases and Copenhagen Muscle Research Center.Vol.80,No 3..

۱٫۱مقدمه

توجه به ایمونولوژی و ورزش در اثر علاقه و نیاز جامعه به ارتقاء سلامتی به وجود آمده است . در حال حاضر پذیرفته شده است که عدم فعالیت بدنی عامل خطر زای مهمی برای ابتلاء به بیماریها است. ظاهرا تمرینهای ورزشی متوسط و منظم ، یک راهکار اساسی برای جلوگیری از برخی بیماریها است. سیستم ایمنی به طور نزدیکی در بعضی از بیماریها درگیر می شود، لذا علاقه به مطالعه پاسخهای ایمنی به ورزش به منظور شناخت آثار ورزش به پیشرفت بیماریها به وجود آمده است. سیستمهای عصبی و هورمونی در برخی مولکولهای پیام رسان مثل سایتوکاینها[۱] شریک هستند ( ۲ ) . محیط اطراف ما ، انواع متنوعی از میکروب های عفونت زا ، ویروس ها ، باکتری ها ، قارچ ها ، پروتوزوآها و انگل های پر سلولی را در بر دارد. این میکروب ها می توانند ایجاد بیماری کنند. و اگر به صورت غیر کنترل شده تکثیر یابند، گاه قادر خواهند بود میزبان  خود را از بین ببرند . اکثر عفونت ها در افراد طبیعی دوره کوتاهی دارند و آسیب دائمی مختصری باقی می گذارند . این وضعیت مرهون سیستم ایمنی است که با عوامل عفونی مبارزه می کند ( ۲ ) . به علت اینکه میکروارگانیسم از راه های مختلف وارد بدن می شوند، انواع بسیار متنوعی از پاسخ های ایمنی به منظور مبارزه با هر نوع عفونت ضرورت دارد. در گام نخست ، سیستم های دفاعی خارجی بدن به عنوان سد موثری برای اکثر میکروارگانیسم ها محسوب می شوند. تنها تعداد اندکی از عوامل عفونی قادر هستند از پوست سالم  نفوذ کنند ( ۴ ).

استرس به عنوان عامل تحریک کننده عملکرد ایمنی شناخته شده است. ممکن است ورزش مدل مناسبی برای مطالعه نحوه تطابق با استرس باشد ، زیرا ورزش به آسانی اندازه گیری شده و به میزان زیادی قابل تکرار است ، به علاوه حالتهای تکراری ( مثل تمرین ورزشی ) موجب تطابق های هورمونی و فیزیولوژیکی می شوند ( ۲ ) .

          عقیده بر این است که سیستم ایمنی[۲]به عنوان ابزاری جهت باز شناسی سلولهای خودی از مواد بیگانه و حفظ هموستازی[۳] بدن تکامل پیدا کرده است . توانایی های بدن برای بازشناسی عوامل بی شمار مهاجم و مبارزه با آنها فوق العاده پیچیده است. در واقع تمام پاسخهای دفاعی بدن بر علیه مولکولهای بیگانه و نو ظهور ، در سیستم ایمنی به وقوع می پیوندد (۲).

          اسمیت[۴] و همکارانش (۳ )، گزارش کرده اند غلظت ایمونوگلوبولینهای موجود در خون ورزشکاران پس از فعالیت ورزشی ، در حد مقادیر استراحتی ثابت می ماند و یا فقط اندکی افزایش می یابند. پس از دویدن مسافت ۱۸ مایل (۸/۲۸کیلومتر ) و ۱۳ مایل ( ۲۱ کیلومتر ) ، در مقایسه با مقادیر استراحتی تغییری در ایمونوگلوبولینهای دوندگان مرد استقامتی بلافاصله یا حتی پس از گذشت ۲۴ ساعت از فعالیت ورزشی دیده نشده است. همین نتایج در دوچرخه سواران پس از یک جلسه فعالیت ورزشی دو ساعته گزارش شده است. از طرف دیگر تغییرات حاصل شده ناشی از فعالیت های شدید بدنی ممکن است تا ۲۴ ساعت ادامه داشته باشد و حتی فعالیت ملایم نیز ممکن است باعث تحریک معنی داری در تغییر سیستم ایمنی برای چندین ساعت شود. ورزشکاران را نمی توان به آسانی وادار کرد تا از برنامه تمرینی روزانه خود حتی برای یک روز دست بردارند به همین دلیل حالت استراحت واقعی نیز بدست نمی آید و از مدلهای حیوانی استفاده می کنند ( ۸۷ ) .

          اغلب ، اجزاء سیستم ایمنی نشان دهنده تغییرات ریتمیک هستند . گلسون[۵] و همکارانش (۵)، تغییرات غلظت روزمره در IgA بزاقی را نشان دادند. آنها غلطت IgA بزاقی را در ساعت هشت صبح در بالاترین میزان و بعد از آن در صبح هنگام کاهش یافته و در ساعت ۱۲ ظهر ثابت بدست آوردند. این یافته توسط مطالعات دیمتر[۶] و همکارانش (۲۸) تائید شد و مشخص شد که تفاوت معنی داری در غلظت IgA بزاقی ، میزان IgA ترشحی و میزان جریان بزاق در ساعت شش صبح در مقایسه با ساعت ۱۸ وجود دارد.

          ایمنی مخاطی اولین خط دفاعی بدن بر علیه آسیب دستگاه تنفسی فوقانی[۷] (URTI) می باشد. تغییرات در غلظت ایمونوگلوبولین بزاقی در پاسخ به دوره های تمرینی شدید اتفاق می افتد (۳۴ ) با هدف بررسی تغییرات ایمونوگلوبولین ها در افراد ورزشکار و غیر ورزشکار لی نن فرنسیس[۸] و همکارانش (۵۹) تعداد ۱۴ شناگر زبده و ۲۱ فرد فعال و ۱۸ فرد غیر فعال را در یک دوره ۳۰ روزه کنترل نمودند. شناگران هفته ای ۲۰ ساعت تمرین می کردند، افراد فعال ۳ الی ۱۰ ساعت در هفته به فعالیت های مختلف ورزشی می پرداختند و افراد غیر فعال ۱ الی ۳ ساعت فعالیت متوسطی را انجام می دادند از افراد شرکت کننده مجموعا ۱۲ بار نمونه بزاق گرفته شد و IgA ،IgA  ،IgM  بزاقی اندازه گیری شد. شناگران ورزیده در مقایسه با افراد فعال و غیر فعال دارای غلظت IgA بزاقی بیشتر و تغییر پذیری بیشتر در غلظت IgA نسبت به دو گروه دیگر بودند. تغییر پذیری در IgA شناگران ، دو برابر گروههای فعال و غیر فعال بود. نتیجه نهایی تحقیق نشان داد شناگران ماهر دارای غلظت های بزاقی IgA ،IgM و تغیر پذیر در غلظت IgA و IgG بیشتری نسبت به افراد فعال و غیر فعال هستند. تفاوتها در تغییر پذیری پارامترهای ایمنی مخاطی ممکن است دلالت بر متغیرهایی همچون محیط و تاثیرات آب و هوا ، تغذیه و عادات غذایی ، توالی حرکت ، فشارهای روانی و بیان میزان تفاوت در پاسخ سیستم ایمنی در افراد و یا ورزشکاران به عنوان سازگاری به تمرین اتفاق افتاده باشد (۵۹).

شواهدی وجود دارد که نشان می دهد اکثر متغیرهای فیزیولوژیکی و روانی دارای تغییرات دوره ای ( ۲۴ ساعته ) هستند ، و بسیاری از پاسخهای فیزیولوژیکی فعالیت های ورزشی ، متاثر از زمان و ساعت روز می باشند . به هر حال تاثیرات زمان روز ( سیکل شبانه روزی ) بر روی پاسخهای هورمونهای درون ریز سیستم ایمنی نسبت به تمرین به روشنی مشخص نشده است. مطالعات بر روی کورتیزول بزاق ( هورمون نقص سیستم ایمنی ) و IgA ( اولین خط دفاعی بدن بر علیه آسیب مجاری تنفسی فوقانی ) در پاسخ به فعالیت ورزشی دارای ابهامات فراوانی است. اکثر ابهامات ناشی از زمان نمونه برداری و شدت فعالیت ورزشی است . تاثیر ریتم شبانه روزی بر روی نقص سیستم ایمنی ممکن است با دخالت عوامل مختلفی باشد . برای مثال فعالیت ورزشی در صبح هنگام ، استعداد و نقص سیستم ایمنی را در مقایسه با تمرین بعد از ظهر افزایش می دهد. شواهد موجود نشان می دهد ترشح کورتیزول در ابتدای صبح به اوج مقدار خود می رسد و بر عکس مقدار ترشح IgA  بزاقی به حداقل خود در صبح هنگام می رسد (۲۸ ، ۷۶ ) . غدد آدرنال هورمون های استروئیدی خود را به میزان ثابت در طول شبانه روز ترشح نمی کند. یک سیکل شبانه روزی غیر طبیعی هورمونهای آدرنال می تواند به طور معکوس اعمال بحرانی و حیاتی همانند تولید انرژی و سیستم ایمنی در بدن را مختل نماید ( ۲۸ ، ۷۶ ) افرادی که حالت رخوت و سستی در بدن خود احساس می نمایند و در طول شبانه روز خسته به نظر می رسند دارای ترشح غیر طبیعی دوره شبانه روزی هورمون آدرنال هستند ( ۷۶ ) هنگامی که مقادیر کورتیزول بالا می رود سیستم ایمنی که شامل پاسخ ایمنی غشاء مخاطی سرتاسر بدن می شود سرکوب می شود. چون کورتیزول بالا ، غشاء مخاطی بدن ، که شاملIgA ترشحی می شود   را کاهش داده و سرکوب می نماید ( ۷۶ ) .IgA ترشحی ، سیستم ایمنی را علیه باکتریها ، ویروسها ، سموم و … را محافظت می کند. همچنانکه افزایش کورتیزول باعث عفونت می شود کاهش آن نیز می تواند سیستم ایمنی را به مخاطره اندازد ( ۲۸ ، ۷۶ ، ۳ ). هنگام خواب نیز مقدار مشخصی کورتیزول  مورد نیاز می باشد افزایش کورتیزول هنگام خواب دوره خواب را مختل می کند ( ۷۶ ) . در صورت وقوع هر نوع استرسی ، نظم ترشح شبانه روزی کورتیزول مختل شده و غلظت آن در پلاسما به حد بسیار زیادی افزایش می یابد. مهمترین اثر کورتیزول مقاومت بدن در مواقع استرس و ایجاد شرایط مناسب برای ادامه حیات است که مکانیزم مشخص آن هنوز شناخته نشده است . ( ۳ )، تغییرپذیری قابل ملاحظه ای در پاسخ کورتیزول به ورزش وجود دارد که به عوامل بسیاری از جمله شدت و مدت ورزش ، سطح آمادگی جسمانی فرد ، کیفیت تغذیه ای و حتی ریتم شبانه روزی وابسته است . به رغم چند نتیجه مخالف ، اکثر پژوهشها نشان می دهد که ترشح کورتیزول با شدت ورزش افزایش می یابد. در این ارتباط در سال ۱۹۶۵ پژوهشگرانی به رهبری کورنیل[۹] ، کاهشی در غلظت کورتیزول پلاسما در جریان ورزشی با شدت متوسط و کوتاه زمان بدست آوردند. همین نکته در سال ۱۹۶۹ توسط ریموند[۱۰] و همکارانش گزارش گردید . محققان دیگر بنامهای  دیویس[۱۱] و فیو[۱۲] در سال ۱۹۷۳ به روشنی نشان دادند که شدت ورزش در تعیین پاسخ کورتیزول حائز اهمیت است. آنها افرادی را در فعالیتهای یک ساعته و با شدت های گوناگون از ۴۰ تا ۸۰% Vo2 max مورد مطالعه و بررسی قرار دادند، این افراد زمانی که با شدت ۴۰% Vo2 max به ورزش پرداختند ، کورتیزول پلاسمای آنها حتی بیشتر از یک بار کاهش یافت ، در حالی که با افزایش شدت ورزش تا ۸۰% Vo2 max پاسخ کورتیزول معکوس شد و غلظت آن در پلاسما افزایش یافت. در پژوهشی دیگر زمانی که شدت ورزش از ۶۰% Vo2 max فراتر می رفت ( و از دید آزمودنیها پنهان نگاه داشته می شد ) ، غلظت کورتیزول اندازه گیری شد. در این آزمودنیها با گذشته شدت ورزش از ۶۰% Vo2 max، غلظت کورتیزول پلاسما افزایش یافت ، در حالیکه در شدتهای زیر ۶۰% Vo2 max ، غلظت کورتیزول کاهش یافت (۳،۲ ).

سطوح بیشنیه کورتیزول پلاسما بدنبال ورزش دراز مدت ، از جمله در دوندگان ماراتن ، مشاهده شده است. حتی در مقادیر کاری کمتر ( سبک ) ، اگر دوره ورزش به اندازه کافی طولانی باشد ، کورتیزول پلاسما افزایش می یابد. اهمیت مدت ورزش به عنوان یک عامل تاثیر گذار بر پاسخ کورتیزول توسط بونن[۱۳] مطرح گردید. او خاطر نشان ساخت که دفع ادراری کورتیزول بدنبال ورزش با شدت ۷۶% vo2 max ، در مدت ۱۰ دقیقه ، تغییر نمی کند و هنگامی که مدت ورزش تا ۳۰ دقیقه ادامه یابد ، سطح کورتیزول پلاسما نیز در حدود دو برابر افزایش پیدا می کند. ساتن[۱۴] و همکارانش هم بالاترین سطح کورتیزول را متعاقب یک دو ماراتن در ۱۱ مورد گزارش کردند ( ۳ ) .

      افزایش ترشح اپی نفرین و کورتیزول با توجه به ظرفیت تمرینی افراد ، تابع شدت تمرین است . ( ۳ ، ۲ ) . تفاوتهای فردی در پاسخ گلوکو کورتیکوئیدها[۱۵] به تمرین مخصوصا در افرادی که خوب تمرین می کنند تاثیر بیشتری دارد ، چون کورتیزول فقط در حین تمرینهای سخت آزاد می شود. در تمرینهای ورزشی کورتیزول به میزان مشخصی از تمرین و اپی نفرین به میزان پائین تمرین پاسخ می دهند . سطح اپی نفرین در حین تمرین سریعا بالا می رود و سریعا به سطح اولیه بر می گردد( با ۳۰ دقیقه تمرین ) ، در حالی که کورتیزول ، قبل از افزایش ابتدا یک دوره مکث را نشان می دهد و بعد از اتمام تمرین ، افزایش آن ادامه می یابد و یا در سطح بالاتر باقی می ماند. ( ۲ ). علاوه بر این ، هورمون کورتیزول دارای تغییرات روزانه است ( ۲ ، ۲۸ ، ۷۶ ، ۳ ، ۸۲ ، ۶ ، ۶۷ ) . در مطالعات مربوط به ورزش معمولا در مورد اندازه گیری تغییرات روزانه هورمونها ، گروه شاهد غیر ورزشکار در نظر گرفته نمی شود. و نسبت ترشح هر یک از این هورمونها به شدت و مدت تمرین و زمان نمونه گیری خون بستگی دارد ( ، ۸ ، ۳ ، ۸۲ ، ۶ ، ۲۷ ، ۷، ۴۴، ۵۵ ، ۶۶ ). هورمونهای مختلفی همچون کورتیزول نشان دهنده تنظیم و تعدیل عدم سازگاری است که منجر به تخریب اجرا و ظهور خستگی می شود. با این وجود اطلاعات بدست آمده ضد نقیض است . مشخصا ، میزان کورتیزول استراحتی بالا، در دوندگانی که بیش تمرینی داشته اند بدست آمد که این دوندگان رکورد خوبی بدست نیاوردند. با این وجود کاهش و یا افزایش در مقادیر کورتیزول پلاسما در ورزشکارانی که اجرای ثابتی داشته اند نیز مشاهده شده است ( ۲۹ ). از دلایل تناقض میان مقادیر کورتیزول بزاقی و کورتیزول پلاسمایی و اثرات آن بر اجرای فعالیت های بدنی این است که غلظت های کورتیزول پلاسمایی و یا بزاقی عامل تعیین کننده اساسی بر روی بافتهای هدف نمی باشد ، و هر یک از این دو، اثر تعیین کننده و متفاوتی از یکدیگر بر روی بافت هدف ندارد به همین دلیل برای اجرای ورزشی اثر مشابهی برای اندازه گیری دارند( ۲۹ ).

      باور کلی این است که مصرف استروئیدهای سازنده می تواند به افزایش یافتن وزن بدن منجر شود ، اگر چه به روشنی معلوم نیست که آیا این افزایش به خاطر زیاد شدن توده ماهیچه است ، یا صرفا به دلیل بیشتر شدن آب بدن است . وقتی افزایش توده ماهیچه هم بررسی شد ، ترکیب پروتئین های ماهیچه ای غیر طبیعی به نظر می رسید ، که در آن پتاسیم و نیتروژن بیشتر از حد طبعی افزایش پیدا کرده است. با اینحال استروئیدهای آنالولیک موجب افزایش توده ماهیچه می شوند ، پیشنهاد های دیگر در باره نحوه عمل تستوسترون در ورزشکاران مطرح شده است . مصرف دوزهای زیاد و سنگین تستوسترون موجب رفتارهای تهاجمی می شود که ممکن است در رابطه با ورزشهای مبارزه ای دارای مزایایی باشد. از سوی دیگر ، تستوسترون می تواند از بروز آسیب های ورزشی پیشگیری کرده و یا دوره بهبودی آنها را تسریع و کوتاه سازد ( ۳ ).

      هم کورتیزول و هم تستوسترون ریتم شبانه روزی خود را در بالاترین میزان در صبح و کمترین آن در شب به نمایش می گذارند .تستوسترون محرک قوی سنتز پروتئین و ممکن است دارای خواص ضد کاتابولیکی در درون عضلات اسکلتی باشد ( ۸۲ ) . از طرف دیگر تمرین استقامتی محرک نیرومندی برای افزایش حاد در غلظت هورمونهای در حال گردش ، همانند هورمونهای تستوسترون ، رشد و کورتیزول است . این پاسخها ممکن است تعامل رسپتورهای هورمون داخل سلولهای عضله و نیز تعداد رسپتورهای هورمونها را بعد از تمرین افزایش و توسعه دهند . عمل تستوسترون و هورمون رشد افزایش سنتز پروتئین و افزایش توده عضله در انسان می باشد . در حالی که کورتیزول تاثیر کاتابولیکی بر روی پروتئینهای میو فیبریل عضله دارد و نیز سنتز پروتئین را کاهش می دهد ( ۴۲ ). تاثیرات پیشنهادی در رابطه با تاثیرات کورتیزول که هنگام ورزش افزایش می یابد ، پاسخ های التهابی را کاهش داده و ممکن است در ترمیم بافتی و بهبود جراحت ها مفید باشد. با این همه ، کورتیزول تاثیرات تخریبی بر ماهیچه های اسکلتی اعمال می کند. پیشنهاد شده است که این تاثیر کورتیزول می تواند به یاری تستوسترون متوقف و مهار گردد ، در حالی که هم زمان با آن امکان بهبود آسیبها را فراهم می سازد. همچنین تستوسترون غلظت کورتیزول را از راه تضعیف کردن روند تجزیه  آن در کبد ، افزایش می دهد و تاثیرات التیام آور آن را تقویت می کند. ورزشکارانی که استروئیدهای آنابولیک دریافت می کنند مقدار کورتیزول پلاسمای بیشتری دارند و می توانند با شدتی بیشتر تمرین کنند و مسابقه دهند ( ۵ ).

۱ – ۲٫ بیان مساله

معلوم شده است بعضی مواقع بین دستگاه ایمنی و سیستم عصبی – هورمونی تعامل معنی داری وجود دارد. استرس به عنوان عامل تحریک کننده سیستم ایمنی شناخته شده است . ورزش می تواند نوعی استرس بدنی باشد. تمرین ورزشی موجب تطابقهای هورمونی و فیزیولوژیکی شده و بعضی هورمونهای مهم ایمنی هنگام ورزش را  افزایش می دهد.

      ایمونوگلوبولینها ، گلیکو پروتئینهایی هستند که فعالیت آنتی بادی دارند و توسط سلولهای B و پلاسموسیتها ساخته می شوند. این مواد در سرم و سایر مایعات بدن مثل اشک و بزاق وجود دارند ( ۲ ). پژوهشهای فراوانی ایمونوگلوبولینهای سرم و بزاق را سنجیده اند ( ۲۸، ۷۶ ، ۳۸ ، ۸۸ ، ۳۵ ). گزارش شده است با انجام ورزش استقامتی ، افزایشی کمتر از ۲۰% در غلظت سرمی برخی از کلاسهای ایمونوگلوبولینها به وجود می آید. در تحقیقی مشاهده شده است در ورزشکاران المپیکی بلافاصله بعد از آزمون دوچرخه کارسنج تا مرز خستگی که به صورت داوطلبانه و با میانگین زمانی ۲۱ دقیقه به طول انجامید ، افزایش بارزی در غلظت IgA به میزان ۱۴% و در غلظت IgG به میزان ۱۲% رخ داده است . ولی افزایش در میزان IgM قابل توجه نبوده است ( ۲ ).

      به نظر می رسد ، غلظت استراحتی ایمونوگلوبولینها بین ورزشکاران و گروههای غیر فعال مشابه باشد. با وجود این ، چندین مطالعه ، کاهش مقادیر ایمونوگلوبولینها ( کرانه پائین دامنه طبیعی به لحاظ بالینی ) را در ورزشکاران مختلف گزارش کرده اند. کاهشی که در مقادیر ایمونوگلوبولینها در ورزشکاران استقامتی و غیر استقامتی دیده شده چه بسا حاصل تمرینهای شدید ورزشی باشد . غلظت کمتر ایمونوگلوبولینها در این ورزشکاران می تواند به افزایش استعداد به عفونت منجر شود ( ۸ ).

از سوی دیگر ، افزایش ترشح کورتیزول پاسخی عمومی به فشار بدنی است . هنگام فعالیتهای ورزشی خسته کننده اگر فشار تمرین حداکثر باشد ، انتظار می رود کورتیزول افزایش یابد. میزان ترشح عامل آزاده کننده کورتیکو تروپین[۱۶] ( CRH ) و کورتیزول در اوایل صبح زیاد و در اواخر عصر یا غروب کم است. غلظت کورتیزول پلاسما در کرانه بالایی حدود ۲۰ میلی گرم درصد میلی لیتر و در کرانه پائینی حدود ۵ میکروگرم در صد میلی لیتر قرار دارد. این اثر ناشی از تغییرات دوره ای ۲۴ ساعته پیامهای صادره از هیپوتالاموس است که موجب ترشح کورتیزول می شود ( ۶ ) . مشاهده شده است ، غلظت کورتیزول تنها در تمرینات طولانی مدت افزایش می یابد. تمرینات کوتاه مدت باعث تغییر غلظت کورتیزول پلاسما نشده است. از طرف دیگر در تحقیق کرامر[۱۷] و همکارانش ( ۵۴ ) ، تعداد هفت ورزشکار زن  ، دو روز در هفته با برنامه تمرین بدن سازی تمرینات خود را شروع کردند. نمونه بزاق هر دو ساعت برای ۱۶ ساعت در روز تمرین جمع آوری شد. نتیجه آزمایش نشان داد میزان کورتیزول متعاقب تمرین افزایش یافت ، ولی هنگام تمرین تغییر معنی داری نداشت . این موضوع نشان داد هنگام تمرینها ، تاثیر تولید کورتیزول به سیکل شبانه روزی بستگی ندارد. از طرف دیگر نشان داده شده است افزایش میزان غلظت کورتیزول با کاهش تستوسترون  سرم ارتباط دارد. با وجود این ، هیچ یک از مطالعات میزان دقیق تغییرات متعاقب تمرین شدید را نشان نداده اند ( ۴۵ ) . مطالعه دیگری همبستگی زیاد (۹۰/۰ r =) بین میزان غلظت پلاسما و بزاق کورتیزول و تستوسترون را گزارش کرده اند ( ۴۵ ). کرامر و همکارانش ( ۵۴ ) ، در تحقیق خود افزایش تستوسترون را در پاسخ به تمرینات ایزومتریک در همه گروههای مورد آزمایش خود گزارش کرده اند. همچنین ، پس از تمرینات مقاومتی ، افزایش معنی داری در تستوسترون سرم مشاهده شده است ( ۴۱ ). هورمون تستوسترون در تحقیقات و فعالیتهای مختلف بدنی و نیز انواع انقباضات مطالعه شده است. ( ۵۴ ، ۳۳ ، ۱۵ ، ۱۴ ، ۶ ، ۲۷ ، ۸۲ ، ۳ ، ۷ ، ۸۵ ، ۴۴ ، ۵۵ ). تمرینات مقاومتی محرک شدید تغییر غلظت هورمون تستوسترون گزارش شده است ( ۱۵ ، ۴۵ ). نشان داده شده است ، تمرینات مقاومتی باعث افزایش معنی دار تستوسترون می شود ( ۴۹ ، ۲۲ ، ۲۱ ). همچنین هورمون تستوسترون علاوه بر حساس بودن به تمرینات ، بافتهای مختلفی را تحت الشعاع قرار می دهد ، از جمله باعث تحریک سنتز پروتئین می شود ( ۱۷ ، ۵۰ ).

      تحقیات فراوانی تغییرات هورمونهای کورتیزول و تستوسترون ( ۸۸ ، ۴۱ ، ۳۹ ). را مطالعه کرده اند که عمدتا موید تغییرات هورمونهای ذکر شده هستند ، ولی مطالعه هم زمان آنتی بادی های IgA ، IgM,IgG و هورمونهای کورتیزول و تستوسترون آن هم با توجه به سیکل شبانه روزی صبح هنگام و عصر هنگام در مطالعه ای بررسی نشده است.

۱-۳٫ ضرورت پژوهش

      ورزش منظم و مناسب عملکرد ایمنی را بالا برده و اختلالات ایمنی ناشی از یک جلسه ورزش سنگین را کاهش می دهد ( ۸۱ ، ۸۰ ) . فعالیت منظم بدنی از شدت کم تا شدت متوسط می تواند مقاومت زیادی در بدن برای مقابله با بیماری ایجاد نماید . در حالی که تمرین شدید می تواند خطر ابتلا به بیماریها را افزایش دهد ( ۸۹ ). اشخاصی که به طور ملایم تمرین می کنند به بیماریهای عفونی کمتری مبتلا می شوند ، بر عکس افرادی که به طور شدید تمرین می کنند استعداد بیشتری برای ابتلا به بیماریهای عفونی دارند ( ۳۷ ). با اینحال مطالعات ، نتایج ضد و نقیضی را نشان میدهد. مثلا ، افزایش و کاهش غلظت IgA بعد از تمرین شدید – هر دو مشاهده شده است ( ۷۱ ). غلظت پائین IgA بزاقی و یا نقصان مزمن IgA بزاقی موجب تشدید متوالی عفونت مجاری تنفسی فوقانی(URTI ) می شود. همچنین غلظت پائین IgA بزاقی باعث می شود تا پاتوژن ها از طریق سطوح اپی تلیال به بافتهای بدن وارد شوند ( ۸۶ ).

      هوش[۱۸] و همکارانش ( ۶۹ ) تغییری را در IgA بزاقی به دنبال ۳۰ دقیقه فعالیت غیر رقابتی در دمای ۶ تا ۳۴ درجه سانتی گراد بدست نیاوردند( ۶۹ ) . کالج آمریکایی طب ورزش[۱۹] (ACSM ) ، ۲۰ تا ۶۰ دقیقه فعالیت هوازی تداومی با ۶۰ تا ۸۰% حداکثر ضربان قلب را برای سلامتی پیشنهاد می کند ( ۶۹ ).

      تستوسترون دارای عملکرد دوگانه است که به عنوان انالولیک و اندروژنیک و به عنوان خنثی کننده اثر متقابل کورتیزول هنگام فعالیت بدنی شناخته شده است . گردش مقادیر تستوسترون نتیجه دو راه متفاوت هنگام فعالیت بدنی است. معمولا افزایش هنگام آغاز فعالیت بدنی در میزان تستوسترون بوجود می آید و متعاقب آن هنگامی که فعالیت ادامه دار شد کاهش در تستوسترون مشاهده می شود. این تطابق ایندوکرینی باعث تنظیم حیاتی در عضله می شود ، که اجازه می دهد تمرین بدنی افزایش یابد یعنی باعث تحریک گلیکوژنولیز و تسهیل فرایند گلوکونئوژنز می شود ( ۲۷ ) . تستوسترون و کورتیزول تابع ریتم شبانه روزی هستند ( ۸۲ ، ۲۸ ، ۷۶ ، ۳ ، ۶ ) . کورتیزول بر روی چرخش پذیری پروتئین اثر می گذارد بنابر این حد فاصل بین تعادل هورمونی تستوسترون و کورتیزول می تواند فعالیت بدنی باشد. عکس العمل های فیزیولوژیکی این هورمونها و سازگاریهای تمرین ممکن است در مراحل بعد از فعالیت ورزشی بوسیله سازگاریهای فرایند کاتابولیک و آنابولیک اثر گذار باشد. با این وجود اثر تعادل متابولیک نیز ممکن است منجر به تشدید فرایند کاتابولیک شود ( ۸۲ ).

      نوع فعالیت ورزشی در این تحقیق دویدن های فزاینده و هفته ای دو بار به طور منظم در نظر گرفته شده است. همچنین تعیین شدت ضربان قلب و نگهداری ریتم ضربان قلب در یک محدوده مشخص و قابل اجرا همراه با افزایش تدریجی آن و نیز افزایش تدریجی مسافت دویدن ، مجموعا می توان به عنوان شدت و مدت تمرین در این تحقیق از آن یاد کرد این شیوه تمرینی که قابلیت اجرایی آن به اثبات رسیده است برای هر یک از افراد جامعه می تواند الگو و راهکار مناسبی باشد تا از بسیاری از معضلات و ناهنجاریهای فیزیکی بدور باشند.