مقاله تاریخچه رادیو و تلویزیون مربوطه  به صورت فایل ورد  word و قابل ویرایش می باشد و دارای ۴۱  صفحه است . بلافاصله بعد از پرداخت و خرید لینک دانلود مقاله تاریخچه رادیو و تلویزیون نمایش داده می شود، علاوه بر آن لینک مقاله مربوطه به ایمیل شما نیز ارسال می گردد

 فهرست

تاریخچه رادیو و تلویزیون   ۱
تاریخچه رادیو:   ۱
۱ـ سازمان و تشکیلات   ۳
۱ـ۱ـ رادیو   ۳
۱ـ۲ـ تاریخچه تلویزیون   ۴
ساختار وظایف و تشکیلات سازمان   ۱۰
اساسنامه سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران   ۱۲
کلیات   ۱۲
هدف ها و وظایف و اختیارات   ۱۴
ارکان سازمان   ۱۵
تشکیلات   ۲۱
امور مالی   ۲۳
مقررات مختلف   ۲۴
قانون «خط مشی کلی و اصول برنامه های سازمان صدا و سیما»   ۲۵
اصول کلی   ۲۵
مسائل خبری   ۲۷
مسائل عقیدتی   ۲۹
برنامه های فرهنگی   ۲۹
برنامه های اجتماعی   ۳۱
برنامه‏ های سیاسی   ۳۲
خطوط کلی در زمینه ‏های اقتصادی   ۳۶
امور اداری   ۳۶
امور نظامی   ۳۶
ساختار سازمانی صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران   ۳۷
منبع:   ۳۸

تاریخچه رادیو:

نخستین فرستنده بی سیم موج بلند تهران و شهرهای تبریز، مشهد، کرمان، باختران و خرمشهر در ساعت ۳ بعد از ظهر روز ششم اردیبهشت ماه سال ۱۳۰۵ شروع بکار کرد.

فرستنده تهران ۲۰ کیلو وات قدرت داشت و طول دکل آن ۱۲۰ متر بود. یکسال پیش از تأسیس این ایستگاه فرستنده بمنظور تعلیم و تجهیز نیروی انسانی مورد نیاز در وزارت جنگ، «مدرسه بی سیم قشون کل» گشوده شد. با گسترش فعالیت ها و فراهم آمدن مقدمات ایجاد فرستنده های موج کوتاه، گروهی از کارکنان بی سیم نیز برای آموزش های تخصصی به فرانسه رفتند. در سال ۱۳۰۹ فرستنده موج کوتاه، امکان ارتباط بین برلین، پاریس، آنکارا و انگلیس را فراهم کرد. تا پیش از افتتاح رادیو، مردم ایران به برنامه های رادیو برلن و رادیو آنکارا گوش فرا می دادند. پس از شروع جنگ جهانی دوم رادیوی تبلیغاتی شوروی نیز به رادیوهای مذکور اضافه شد. بنگاه سخن پراکنی بریتانیا نیز از دی ماه ۱۳۱۹ برنامه زبان فارسی خود را شروع کرد.

به تدریج اندیشه ایجاد رادیو قوت گرفت. چرا که در آن روزها کشورهای جهان یکی پس از دیگری رادیوهای خود را به کار می انداختند. به دنبال تصویب اساسنامه سازمان پرورش افکار، با هدف کنترل و هدایت افکار عمومی (در دوازدهم دی ماه ۱۳۱۷) کمیسیون های شش گانه آن از جمله رادیو تشکیل شدند. کمیسیون رادیو در بهمن ماه ۱۳۱۷ سفارش ساخت دو دستگاه فرستنده موج کوتاه به قدرت ۲ و ۲۰ کیلو وات را به کمپانی استاندارد انگلیس صادر کرد. همزمان با سفارش خرید دو دستگاه فرستنده موج کوتاه، وزارت پست و تلگراف دستور داد تا عمارت مخصوصی برای استودیوی رادیو تهران که ضمناً مرکز مخابرات تلگرافی و تلفنی بی سیم نیز باشد در داخل شهر ساخته شود. اشغال ایران توسط متفقین، ساخت این استودیو را که قرار بود یک شرکت آلمانی به نام هوختین انجام دهد، غیر ممکن ساخت. از طرف دیگر چون مقرر شده بود راه اندازی رادیو به فوریت آغاز شود یکی از اتاقهای عمارت مرکز فرستنده بی سیم پهلوی تبدیل به استودیوی کوچکی شد که تا بنای ساختمان استودیو به طور موقت از آن استفاده شود و موقع جنگ جهانی دوم تحویل دستگاه های فرستنده موج کوتاه را به تاخیر انداخت. لذا وزارت پست و تلگراف و تلفن برای تأمین منظور فوق یک دستگاه فرستنده تلگرافی و تلفنی موج کوتاه را به قدرت ۲ کیلو وات، تا تحویل و نصب دو دستگاه فوق برای رادیو به کار گرفت. این فرستنده هر چند جهت کار تلگرافی و تلفنی بی سیم پهلوی خریداری شده بود ولی مشخصات آن طوری طراحی شده بود که می توانست مورد استفاده رادیو نیز واقع گردد. کار نصب و راه اندازی این فرستنده در اواخر سال ۱۳۱۸ صورت گرفت. پس از نصب دستگاه فرستنده و آماده سازی یک استودیوی موقت در عمارت بی سیم پهلوی، سرانجام رادیو تهران در چهارم اردیبهشت ماه ۱۳۱۹ افتتاح گردید.

۱ـ سازمان و تشکیلات

۱ـ۱ـ رادیو

پس از پایان جنگ، به تدریج امکان تجهیز رادیو و خرید و دریافت وسایل فراهم شد و سرانجام سال ۱۳۲۷ نخستین استودیوی رادیویی یا اداره انتشارات و تبلیغات واقع در میدان ارک ساخته شد. در سال ۱۳۳۰ استودیوی دیگری نیز ساخته شد. ولی جز آنکه پخش اخبار و برخی از برنامه ها به این استودیو منتقل شود، تحول دیگری در رادیو به وجود نیامد.

بعد از روی کار آمدن دولت مصدق و کودتای ۲۸ مرداد، رادیو دچار تحولات اساسی دیگری گردید. در سال ۱۳۳۶ ایستگاه ۱۰۰ کیلو واتی رادیو در آن به نام «رادیو ایران» خوانده شد و فرستنده قدیمی مأمور پخش برنامه های جداگانه ای گردید و «رادیو تهران» نام گرفت. گسترش شبکه رادیویی کشور از سال ۱۳۴۸ بر عهده وزارت پست و تلگراف و تلفن نهاده شد و در سال ۱۳۵۰، پس از ادغام رادیو و تلویزیون، این مهم در شمار مسؤولیت های سازمان رادیو و تلویزیون ملی ایران درآمد. از این تاریخ به بعد فرستنده های ۲۵۰ و ۳۵۰ کیلو واتی موج کوتاه کمال آباد تهران و فرستنده ۲۰۰ کیلوواتی موج متوسط دشت قراین مورد بهره برداری قرار گرفتند.

طی سالهای ۵۳ـ۵۲ فرستنده های بم، مریوان، اردبیل، بناب، بندرلنگه، جیرفت، سیرجان و تایباد به شبکه رادیویی کشور پیوست. تعداد فرستنده های رادیویی در سراسر ایران به ۶۸ رسید و قدرت مجموع آنها از ۷۵۳۰ کیلو وات گذشت.

رادیو در ابتدا به عنوان ابزاری که موسیقی پخش می‏کند، در ذهنیت جامعه ما جای گرفت. نگاهی به فهرست برنامه های رادیو در آغاز نشان می‏دهد که موسیقی بخش عمده ای را تشکیل می داد و اخبار و گفتار در مرتبه های بعدی جای داشتند. گفتارها شامل تاریخ و جغرافیای ایران، کشاورزی، خانه داری، بهداشتی و مانند آنها بود و هدف خاصی را دنبال نمی کردند. این روند برنامه ها تا سال ۱۳۳۰ ادامه داشت. از سال ۱۳۳۲ به منظور زمینه سازی برای تغییرات مورد نظر رژیم، رادیو زمینه اصلاحات اراضی را فراهم می کرد. در سال ۱۳۳۹ رادیو بیست و چهار ساعته شد و ساعتهای پخش محلی گسترش یافت. در نیمه اول دهه ۴۰ برنامه دوم رادیو و سال ۱۳۴۶ برنامه سوم تهران و فرستنده اف. ام (FM) به مجموع برنامه های رادیویی افزوده شدند.

۱ـ۲ـ تاریخچه تلویزیون

مجلس شورای ملی در تیرماه ۱۳۳۷ ماده ای با چهار تبصره را به تصویب رساند که بر اساس آن به دولت اجازه داده می شد یک فرستنده تلویزیون و کلیه ابزار فنی آن را به تشخیص وزارت پست وتلگراف و تلفن در تهران به کار اندازد و تا پنج سال نیز از پرداخت مالیات معاف باشد.

البته لازم بود که کلیه برنامه های این فرستنده تابع تعهدات اداره کل انتشارات باشد. با چنین امکاناتی نخستین فرستنده ایران در ساعت ۵ بعد از ظهر روز جمعه یازدهم مهرماه ۱۳۳۷ اولین برنامه خود را پخش کرد. این فرستنده که «تلویزیون ایران» نامیده می شد، در ابتدا هر روز از ۶ بعد از ظهر تا ساعت ۱۰ شب برنامه داشت. تلویزیون ایران به صورت یک بخش کاملاً خصوصی اداره می شد و متکی به درآمد خود از آگهی‏های تجاری و تبلیغات بود.

پس از یکسال فعالیت این سازمان برنامه های روزانه خود را در تهران به پنج ساعت افزایش داد و پس از سه سال در سال ۱۳۴۰، فرستنده دیگری در آبادان و یک فرستنده تقویتی هم در اهواز تأسیس کرد.

فعالیت تلویزیون در تهیه و پخش یک سلسله برنامه های سرگرم کننده خلاصه می شد. گردانندگان این مؤسسه در توجیه کار خود می گفتند که چون تلویزیون ایران جز آگهی منبع دیگری برای درآمد ندارد، ناچار است برای جلب تماشاگران بیشتر و جذب آگهی افزون تر دست به تولید برنامه های سبک و عامه پسند تر بزند. رونق کار تلویزیون ایران و شناسایی این رسانه به عنوان ابزار نشر فرهنگ و تبلیغات دولت ایران را به فکر جدی تأسیس یک مؤسسه تلویزیونی انداخت. بنابراین در سال ۱۳۴۳ یک گروه فرانسوی از سوی سازمان برنامه و بودجه مأمور بررسی و طراحی یک مرکز تلویزیونی شد. سرانجام پس از تصویب طرح ایجاد تلویزیون ملی ایران، یک دستگاه کوچک به وجود آمد و با امکاناتی ساده، پخش برنامه های آزمایشی را در سال ۱۳۴۵ آغاز کرد. امکانات فنی تلویزیون در آن زمان به یک استودیو، سه دوربین و دو دستگاه ضبط مغناطیسی و ساختمان کوچکی در مدت سه ماه آماده شده بود، محدود می شد. از آنجا که فرستنده تلویزیون ایران با سیستم ۵۲۵ خطی آمریکایی کار می کرد و تلویزیون ملی ایران ۶۲۵ خطی اروپایی بود، تلویزیون ملی با نصب فرستنده دو کیلو واتی با سیستم ۵۲۵ خطی بر بالای ساختمان هتل هیلتون امکان استفاده از این شبکه را برای همه دارندگان تلویزیون با سیستم های مختلف امکان پذیر کرد. پس ازمدتی کمتر از دو سال، در هفدهم مرداد ماه ۱۳۴۷، نخستین مرکز شهرستانی تلویزیون در ارومیه گشایش یافت و چند ماه بعد مرکز تلویزیون بندر عباس شروع به کار کرد. فعالیت مراکز تلویزیونی به تدریج یکی پس از دیگری آغاز گشت که از میان آنها می‏توان به مراکز شیراز، کرمانشاه، تبریز، زاهدان، خراسان، کرمان، سنندج و اصفهان اشاره کرد. به دنبال گسترش امکانات فنی، نصب و راه اندازی مرکز مخابرات ماهواره ای اسد آباد همدان در سال ۱۳۴۸، تبادل برنامه های تلویزیونی را با ایستگاه های خارجی میسر ساخت.

پس از چندی دولت، تلویزیون ایران را از ثابت پاسال خریداری کرد و با پیوستن تلویزیون ایران به تلویزیون ملی، پخش دو برنامه تلویزیونی از دو کانال مختلف ادامه یافت. برنامه های جاری تلویزیون ملی «برنامه اول» نام گرفت. و برنامه هایی که از تلویزیون ایران سابق پخش می شد، «برنامه دوم» نامیده شد. برنامه دوم با برد کمتر، و محتوایی به ظاهر پخته تر، رو به سوی اقلیت هایی چون روشنفکران و دانشجویان داشت و تماشاگران برنامه اول را اکثریت مردم تشکیل می دادند.

اما به غیر از برنامه اول و دوم، دو کانال دیگر نیز فعالیت داشتند. نخست شبکه آموزشی که از مهر ماه ۱۳۵۵ کارش را زیر نظر وزارت آموزش و پرورش آغاز کرد و آموزش تخصصی جوانان دوره های ابتدایی و متوسطه را بر عهده داشت و کانال دیگر تلویزیون بین المللی بود که تمام برنامه هایش را به زبان انگلیسی پخش می کرد. این فرستنده تلویزیونی به همراه یک فرستنده رادیویی که برنامه بین المللی خوانده می شد، کار ارایه اطلاعات و اخبار و همچنین فراهم آوردن برنامه های سرگرم کننده برای آمریکائیان مقیم ایران را انجام می داد.

تا سال ۱۳۵۵ طبق برآورد اداره آمار تلویزیون، ۹۳ درصد مناطق شهری و ۴۵ درصد مناطق روستایی ایران زیر پوشش برنامه های تلویزیونی قرارگرفته بود. بخش برنامه های تلویزیون به صورت رنگی از همین سال شروع شد. بیش از آن چند برنامه رنگی به صورت آزمایشی در سال ۱۳۵۰ پخش شده بود. چندی پس از ادغام رادیو و تلویزیون، سازمان برای دستیابی به اهداف از پیش تعیین شده اش، قرار دادهایی با مؤسسه آمریکایی آرتوردی تیل (A. D. L) منعقد کرد و مسئولین سازمان از سال ۱۳۵۳ عملاً به بررسی و تحقیقات لازم دست زدند. پس از مطالعه طرز کار و روشهای موجود در سازمان های مشابه در نقاط مختلف جهان، نتایج تحقیقات طی سمینارهای متعدد، مجدداً مورد بررسی قرار گرفت و خطوط اصلی فعالیت های سازمان برای ده سال بعد طراحی شد. طی سال های ۵۵ و ۵۶ پس از تصویب ساخت کلی، مسئولین سازمان به طراحی زیر نظامهای اداری، مالی، برنامه های حقوقی و دستمزد و مشابه آن پرداختند و شبکه های اول و دوم رادیو و تلویزیون به اضافه رادیو و تلویزیون بین المللی ایجاد شدند. این ساخت و نظامهای مربوط به آن تابه ثمر رسیدن انقلاب اسلامی ایران ادامه داشت.

پس از انقلاب اسلامی، مقدمه قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران مصوب همه پرسی آذر ماه ۱۳۵۸ درباره  نقش و جایگاه صدا سیما چنین بیان می دارد که :  وسایل ارتباط جمعی (رادیو ـ تلویزیون) بایستی در جهت روند تکامل انقلاب اسلامی در خدمت اشاعه خدمت اسلامی قرار گیرد و در این زمینه از برخورد سالم و اندیشه های متفاوت بهره جوید و از اشاعه و ترویج خصلتهای تخریبی و ضد اسلامی جداً پرهیز کند. پیروی از اصول چنین قانونی که آزادی و کرامت ابنای بشر را سرلوحه اهداف خود دانسته و راه رشد و تکامل انسان را می گشاید بر عهده همگان است و لازم است که امت مسلمان با انتخاب مسئولین کاردان و مؤمن و نظارت مستمر بر کار آنان به طور فعالانه در ساختن جامعه اسلامی مشارکت جویند، به امید این که در بنای جامعه نمونه اسلامی (اسوه) که بتواند الگو و شهیدی بر همگی مردم جهان باشد موفق گردد.»

همچنین اصول چهل و چهار (مالکیت)، شصت و نه (نقش اطلاع رسانی)، یکصد و ده (انتصاب رئیس سازمان صدا و سیما) و یکصد و هفتاد و پنج (مدیریت و نظارت) بر سازمان مشخص شده است.

برابر (ماده ۱۷۵) قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، مصوب سال ۱۳۵۸، سازمان صدا سیما زیر نظر قوای سه گانه بصورت یک شورای سرپرستی اداره می شد، اما در سال ۱۳۶۸ و بر پایه بازنگری قانون اساسی، نصب و عزل رئیس سازمان یاد شده با مقام رهبری است و شورایی مرکب از نمایندگان رئیس جمهور و رئیس قوه قضاییه و مجلس شورای اسلامی (هر کدام دو نفر) نظارت بر این سازمان را خواهند داشت.

در اجرای اصل یاد شده (قبل از بازنگری ـ مصوب ۱۳۵۸) قانون خط مشی کلی و اصول برنامه های سازمان، قانون اداره سازمان صدا و سیما و اساسنامه آن مورد تصویب مجلس شورای اسلامی واقع شدند. بدین ترتیب شکل گیری سازمان صدا و سیما و نحوه اداره و امور اجرایی آن بر اساس قوانین ومقررات موضوعه به شرح زیر است:

۱ـ اصل ۱۷۵ قانون اساسی

۲ـ قانون اداره سازمان صدا و سیما مصوب ۱۳۵۹ مجلس شورای اسلامی

۳ـ قانون خط مشی کلی و اصول برنامه های سازمان مصوب ۱۳۶۱ مجلس شورای اسلامی

۴ـ اساسنامه سازمان صدا و سیما مصوب مجلس شورای اسلامی سال ۱۳۶۲

در ضمن بر اساس ماده ۱۳۸ قانون محاسبات عمومی کشور، صدا و سیما از نظر مشمول قانونی در حکم شرکت دولتی محسوب می‏گردد .*

* صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران با رعایت قانون اداره صدا وسیمای جمهوری اسلامی ایران مصوب ۸/۱۰/۱۳۵۹ مجلس شورای اسلامی از نظر مشمول این قانون در حکم شرکت دولتی محسوب می‏گردد.

۵ـ مصوبه مجمع تشخیص مصلحت نظام در خصوص نحوه اجرای اصل ۱۷۵ قانون اساسی در بخش نظارت

ساختار وظایف و تشکیلات سازمان

تمام مقالات و پایان نامه و پروژه ها به صورت فایل دنلودی می باشند و شما به محض پرداخت آنلاین مبلغ همان لحظه قادر به دریافت فایل خواهید بود. این عملیات کاملاً خودکار بوده و توسط سیستم انجام می پذیرد.

 جهت پرداخت مبلغ شما به درگاه پرداخت یکی از بانک ها منتقل خواهید شد، برای پرداخت آنلاین از درگاه بانک این بانک ها، حتماً نیاز نیست که شما شماره کارت همان بانک را داشته باشید و بلکه شما میتوانید از طریق همه کارت های عضو شبکه بانکی، مبلغ  را پرداخت نمایید.