مقاله مبانی مسئولیت حرفه ای پزشک مربوطه  به صورت فایل ورد  word و قابل ویرایش می باشد و دارای ۵۹  صفحه است . بلافاصله بعد از پرداخت و خرید لینک دانلود مقاله مبانی مسئولیت حرفه ای پزشک نمایش داده می شود، علاوه بر آن لینک مقاله مربوطه به ایمیل شما نیز ارسال می گردد

 فهرست

چکیده:       ۱
تاریخچه مسؤولیت پزشکی      ۲
بند اول: تمدنهای ابتدایی      ۲
بند دوم: بابل، یونان و روم باستان     ۳
بند سوم: ایران باستان      ۴
بند چهارم: دوران اسلامی      ۵
گفتار اول:   ۶
مسؤولیت اخلاقی و کیفری پزشک   ۶
بند اول: مسؤولیت اخلاقی پزشک   ۶
بند دوم: مسؤولیت کیفری پزشک   ۱۰
فصل دوم: ماهیت و ارکان مسؤولیت مدنی پزشک          ۱۲
مفهوم مسؤولیت قراردادی      ۱۶
گفتار دوم:
ارکان مسؤولیت مدنی پزشک      ۲۷
بند اول: خطای پزشکی         ۲۷
بند دوم: عدم اخذ رضایت      ۳۱
بند سوم: وجود رابطه علیت میان ضرر و فعل پزشک       ۳۹
منابع       ۴۲

فهرست منابع

الف) فارسی:

(۱) اسکیج، پروفسور دی جی، حقوق اخلاق پزشکی، بهرام مشایخی و محمود عباسی(م)، نشر پایا، چاپ اول، ۱۳۷۷٫

(۲) آل شیخ مبارک، محمد بن قیس، حقوق و مسؤولیت پزشکی، محمود عباسی(م)، چاپ اول، نشر حقوقی، ۱۳۷۷٫

(۳) الگود، سیبریل، تاریخ پزشکی ایران، باقر فرقانی(م)، تهران، امیرکبیر، ۱۳۵۶٫

(۴) امامی، سید حسن، حقوقی مدنی، ج(۲)، انتشارات اسلامیه، چاپ پانزدهم، ۱۳۷۴٫

(۵) ایزدپناه، دکتر مسیح، حقوق بیمه، جزوه درسی دانشگاه امام صادق(ع).

(۶) براون، ادوارد، تاریخ طب اسلامی، مسعود رجب نیا(م)، چاپ پنجم، ۱۳۷۱٫

(۷) حسینی نژاد، حسینقلی، مسؤولیت مدنی، انتشارات دانشگاه شهید بهشتی، چاپ اول، ۱۳۷۰٫

(۸) ساکت، محمدحسین، پند و پیمان در پزشکی، مشهد، واژیران، چاپ اول، ۱۳۷۸٫

(۹) شجاع پوریان، سیاوش، مسؤولیت مدنی ناشی از خطاهای شغلی پزشک، نشر فردوسی، ۱۳۷۳٫

(۱۰) صفایی، سیدحسین، حقوق مدنی(تعهدات)، مؤسسه عالی حسابداری، تهران، ۱۳۵۱٫

 (۱۱) عباسی، محمود، حقوق پزشکی، دوره پنج جلدی. نشر حقوقی و نشر حیان، چاپ اول، ۱۳۷۹٫

(۱۲) فنتزمر، گرهارد، تاریخ پنج هزار ساله پزشکی، سیاوش آگاه(م)، شرکت نشر علمی و فرهنگی، ۱۳۶۶٫

(۱۳) کاتوزیان، ناصر، وقایع حقوقی، چاپ اول، نشر یلدا، ۱۳۷۱٫

(۱۴) کاتوزیان، ناصر، الزامهای خارج از قرارداد، چاپ اول، ۱۳۷۴٫

(۱۵) کاتوزیان، ناصر، قواعد عمومی قراردادها،ج(۴)، شرکت انتشار، چاپ دوم، ۱۳۷۶٫

(۱۶) گلپایگانی، آیت ا… محمدرضا، مجمع المسائل، ج۳ مطبعه الامیر، ۱۴۱۴هـ..ق.

(۱۷) گودرزی، فرامرز، پزشکی قانونی، ج(۱)، انتشارات اینشتاین، چاپ اول، ۱۳۷۷٫

(۱۸) گیورس، لینن، پینت، حقوق بیماران در کشورهای اروپایی، باقر لاریجانی و محمود عباسی(م)، چاپ اول، مؤسسه الحورا، ۱۳۷۷٫

(۱۹) محقق، مهدی، تاریخ و اخلاق پزشکی، انتشارات سروش، ۱۳۷۴٫

(۲۰) منتظری، آیت الله حسینعلی، توضیح المسائل، ج(۱)، طبعه السادسه عشر، نشر تفکر، ۱۳۷۷٫

(۲۱)نجم آبادی ، محمود، تاریخ طب در ایران، ج(۱) ، انتشارات دانشگاه تهران، ۱۳۶۶٫

(۲۲) نوری همدانی، آیت ا… حسینقلی، جامع المسائل، ج(۲)، چاپ نهم، بی تا.

(۲۳) یزدانیان، علیرضا، حقوق مدنی(قلمرو و مسؤولیت مدنی)، چاپ اول ۱۳۷۹٫

 (۲۴) ابوعزه، عبدالستار، بحوث فی الفقه الطبی، دارلاقصی، الطبعه الاولی، مصر، ۱۴۱ هـ.ق.

(۲۵) سنهوری، عبدالرزاق، الوسیط فی شرح القانون المدنی، ج(۱)، مصادر التزام، ۱۹۵۲ م.

(۲۶) شرف الدین، احمد، مسؤولیته الطبیب فی المستثفیات العامه، جامعه الکویت، ۱۹۸۴ م.

(۲۷) محتسب بالله، بسام، مسؤولیته الطبیبه المدنیه و الجزائیه، الطبعه الاولی، بیروت، ۱۴۰۴ هـ.ق.

۲) کتب فقهی

(۲۸) الامام مالک بن انس، کتاب الموطاء، طبعه الاولی، المطبعه دارالاحیاء التراث العربی، بیروت، ۱۴۰۶ هـ.ق.

(۲۹) الشیخ، سید سابق، فقه السنه، ج۲، دار کتب العربی، بیروت، بی تا.

(۳۰) خمینی، آیت ا… روح الله، تحریر الوسیله، ج(۲)، دارالکتب العلمیه، مطبعه اسماعیلیان، قم، ۱۴۰۹هـ.ق.

 (۳۱) خوانساری، السید، جامع المدارک، ج(۹)، مکتبه الصدوق، الطبعه الثانیه، تهران، ۱۴۰۵ هـ.ق.

(۳۲) خویی، آیت ا… سید ابوالقاسم، مبانی تکمله المنهاج، ج(۲)، دراالهادی، قم، ۱۳۹۶هـ.ق.

(۳۳) حسینی روحانی، سید محمدصادق، فقه الصادق، ج(۲۶)، مطبعه فروردین، مؤسسه دارالکتاب قم، طبعه الثالثه، ۱۴۱۴ هـ.ق.

(۳۴) حلی،‌ ابن ادریس، السرائر، ج(۳)، مؤسسه النشر الاسلامی، قم، الطبعه الثانیه، ۱۴۱۱ هـ..ق.

(۳۵) حلی، ابن فهد، المذهب البرع، ج(۵)، جامعه المدرسین، قم، ۱۴۱۳هـ.ق.

(۳۶) شربینی، الخطیب، مغنی المحتاج، ج(۴)، مطبعه دار احیاء الثرات العربی، ۱۳۷۷ هـ.ق.

(۳۷) شهید ثانی، الروضه البهیه، ج۱۰، انتشارات داوری، قم، الطبعه اولالی، مطبعه امیر.

(۳۸) طباطبایی، سیدعلی، ریاض المسائل، ج(۲)، طبعه حجریه المطبعه الشهید، قم، مؤسسه اهل بیت، ۱۴۰۴ هـ.ق.

(۳۹) فقعانی، زین الدین، الدرالمنضود فی معرفه صیغ النیات و الایقاعات و العقود، مکتبه امام عصر، شیراز، الطبعه الاولی ۱۴۱۸ هـ.ق.

 (۴۰) کحلانی، الامام محمد بن اسماعیل، سبل الاسلام، الطبعه الرابعه، مطبعه حلبی، مصر، ۱۳۷۹ هـ.ق.

(۴۱) محقق اردبیلی، مجمع الفائده و البرهان جامعه المدرسین، ج(۱۴)، الطبعه الاولی، ۱۴۱۶ ه.ق.

(۴۲) محقق حلی، شرایع الاسلام، ج(۴)، نشر الاستقلال، الطبعه الثانیه، قم، ۱۴۰۹ هـ.ق.

(۴۳) نجفی، شیخ محمدحسن، جواهر الکلام، ج(۴۳)، مکتبه الاسلامیه، الطبعه السادسه، ۱۴۰۴ هـ.ق.

(۴۴) هندی، بهاءالدین، کشف اللثام، ج(۲)، مکتبه مرعشی، قم، ۱۴۰۵ هـ.ق.

چکیده:

مسؤولیت پزشکی، پاسخگو بودن پزشک در قبال خساراتی است که به بیمار وارد می آورد و این خسارات، ناشی از انجام وظایف پزشکی است. اگر مسؤولیت پزشکی مبتنی بر «نظریه قهری» باشد؛ اثبات تقصیر برعهده بیمار یا مدّعی خسارت است و در صورتی که مبتنی بر «نظریه قراردادی» باشد، بسته به اینکه تعهد پزشک، تعهد به «نتیجه» یا به «وسیله» باشد، موضوع متفاوت خواهد بود. در این مقاله با رویکردی نوین به مسؤولیت پزشک، نقایص موجود در این زمینه، بررسی شده است. فصل نخست به سیر تحولات مسؤولیت پزشکی و فصل دوم به ماهیت و ارکان مسؤولیت مدنی پزشک اختصاص یافته است. سپس دیدگاههای موجود در مورد مسؤولیت مدنی پزشک، ماهیت قرارداد معالجه و ارکان مسؤولیت مدنی پزشک (که عبارت از خطای در مرحله تشخیص، خطای در مرحله معالجه و خطای در عمل جراحی است) نقد و بررسی شده و مفهوم حقوقی اخذ رضایت و ویژگی های آن، تبیین شده اند.

 فصل اول:

 سیر تحولات مسؤولیت پزشک

مسؤولیت پزشکی، از ادوار گذشته تاکنون، فراز و نشیب‎ های فراوانی را پشت سر گذاشته است، گاهی مبتنی بر قهری بودن و گاهی بر پایه قراردادی بودن، تفسیر شده است. مطالعه ریشه‎ های مسؤولیت پزشکی در فهم مبانی آن بسیار مؤثر است. از این رو در این فصل تحولات مسؤولیت پزشکی در تمدنهای باستانی و آیین اسلام، بررسی شده است.

بند اول: تمدنهای ابتدایی

 در تمدنهای ابتدایی که جوامع بشری بصورت قبیله ای بود، مردان روحانی قبیله با احاطه بر شناخت گیاهان دارویی، طبابت نیز می کردند؛ یعنی علاوه بر منصب قضاوت، به امور پزشکی نیز می پرداختند. کلمه طبیب که معنای آن جادوگر یا افسونگر است، از زمانهای قدیم مصطلح شده و به اینگونه روحانیون پزشک اطلاق می شد.[۱] در آن زمان، چون روحانیون، این فکر را که بیماریها، ناشی از خشم خدایان هستند، گسترش داده بودند، مسؤولیتی متوجه آنها نبوده است. بعدها که تمدن پیشرفت کرد و طبابت از روحانیت جدا شد، به تدریج برای پزشکان مسؤولیت قائل شدند. البته در آغاز به دلیل آنکه مسؤولیت مدنی و مسؤولیت کیفری از هم جدا نبودند، جبران خسارت مفهومی نداشت. مجازات نیز به جهت تسکین آلامی بود که به یک الهه وارد می آمد. بعدها، با توجه به گسترش اندیشه فردگرایی، مسؤولیت کیفری از مسؤولیت مدنی جدا شد و در نتیجه مسؤولیت پزشکی نخستین تحولات خویش را تجربه نمود.[۲]

بند دوم: بابل، یونان و روم باستان

 در بابل باستان، حمورایی، مجموعه قوانینی وضع نمود که به موجب آن در صورتی که پزشکان در اثر عدم آگاهی از اصول مسلم دانش پزشکی و خطاء در معالجه، موجب بروز ضرر و زیان به بیماران می شدند، مسؤولیت داشتند.[۳] در یونان باستان در صورتی که پزشک به علت خطاء در معالجه موجب مرگ بیمار می شد، مستوجب مرگ بود. در ماجرای هفستیون، اسکندر مقدونی، دستور اعدام پزشک معالج او را به علت عدم شفای نامبرده، صادر نمود. رومیان باستان نیز که وارث علوم، فنون و طب یونانی و ایرانی بودند، جهل و خطای پزشکی را موجب مسؤولیت می دانستند و در صورتی که یک پزشک در معالجاتش، از اصول و ضوابط مسلم پزشکی تخطی می کرد، او را به جبران خسارات وارده به متضرر ملزم می نمودند.

 بند سوم: ایران باستان

فتح بابل توسط کوروش کبیر در سال ۵۰۵ قبل از میلاد، موجب آشنایی ایرانیان با دستاوردهای پزشکی چند صد ساله بابل شد.[۴] افزون بر این، در دوران پادشاهی هخامنشیان، ارتباط فرهنگی میان ایران و یونان وجود داشت و حتی عده ای از پزشکان یونانی در کنار اطبای ایرانی، در دربار پادشاهان ایران، به طبابت اشتغال داشتند.[۵] در دوران ساسانیان پزشکان دارای اعتبار خاصی بودند. در این دوره پزشکان به چهار دسته تقسیم می شدند که عبارت از دارو پزشکان و تن پزشکان، کرتوپزشکان(جراحان)، دات پزشک(پزشک قانونی) و مهتر پزشکان(روانپزشکان) بودند. آنان در دانشگاه مجهز جندی شاهپور و بیمارستان آن به تحصیل پرداخته بودند. دروس پزشکی در دانشگاه جندی شاهپور، مخلوطی از طب ایران، هند و یونان بود. در آنجا روشهای جدید داروشناسی توسعه یافت؛ بدین معنی که اطبای جندی شاهپور روشهای علمی دیگر ملتها را اخذ و با معلومات و نظرات و اکتشافات خود، آن را تکمیل کردند و روشی اتخاذ کردند که ایرانی بود. از همین دانشگاه افرادی چون برزویه طبیب، بزرگمهر و نیز خرداد برزین فارغ التحصیل شدند که سرآمد پزشکان آن دوران بودند. برای نمونه در بیماری سخت دختر ملکه چین که پزشکان چینی از درمان آن عاجز ماندند، خرداد برزین، پزشک مشهور عصر خسروپرویز، به چین رفت و بیماری او را درمان نمود. با توجه به مراتب فوق اهمیت علم پزشکی در ایران باستان مشخص می گردد. افزون بر این، پزشکان برای بیماریها، ماهیت مادی قائل بودند و در قبال بیماران، خود را مسؤول می شناختند. بنابراین در ایران باستان نیز، پزشکان افزون بر مسؤولیت اخلاقی و کیفری که در «وندیداد» پیش بینی شده بود، دارای مسؤولیت مدنی نیز بوده اند.[۶]

بند چهارم: دوران اسلامی

با توجهی که دانشمندان بزرگ اسلامی به این دانش داشتند، شعبه ها و فروع زیادی در آن پیدا شد.

این شعب، به موضوعات آن علم مربوط می شد که گاهی به کیفیت درمان و گاهی به حالتهای مختلف انسانها هنگام معالجه می پرداخت؛ مانند تدبیر الاصحاء(تندرستی اشخاص)، تدبیر الحبالی(سلامتی زنان آبستن جهت سالم نگاه داشتن جنین)، تدبیر المولودین(پزشکی نوزادان)، تدبیر الصبیان(پزشکی کودکان)، تدبیر المشایخ(پزشکی سالخوردگان).[۷] رشد و اعتلای پزشکی اسلامی بیش از هر چیز مرهون تلاشهای پزشکان برجسته ایرانی مانند ذکریای رازی، ابوعلی سینا و … بود. ذکریای رازی، پزشک مسؤول بیمارستان ری بود. هر بیماری که به بیمارستان مراجعه می کرد، ابتدا توسط شاگردان او معاینه می شد و اگر مسأله برای آنان، بسیار پیچیده و غامض بود، به شاگردان بلافصل استاد و در نهایت به خود او ارجاع می شد. ذکریای رازی، بعدها پزشک مسؤول بیمارستان بزرگ بغداد شد. تصدی مسؤولیتهای فوق، در حقیقت پذیرش مسؤولیت دوگانه بود. زیرا که در فقه اسلامی، پزشکان به موجب روایاتی که از پیامبر و ائمه(ع) وارد شده بود، مسؤول بودند و افزون بر این، با قبول مسؤولیت بیمارستان، می بایست پاسخگوی اقدامات خدمه و کارکنان خود نیز می بودند.[۸] بحث مسؤولیت مدنی پزشکی در فقه اسلامی، بسیار مورد توجه قرار گرفته است و ما در جای خود دیدگاههای مختلفی را که در مورد مسؤولیت مدنی پزشکی وجود دارد، بررسی خواهیم کرد.

گفتار دوم:

مسؤولیت اخلاقی و کیفری پزشک

در این گفتار به بررسی مسؤولیت غیر حقوقی پزشک می پردازیم. مسؤولیت غیر حقوقی پزشک به مسؤولیت اخلاقی و مسؤولیت کیفری تقسیم می شود.

بند اول: مسؤولیت اخلاقی پزشک

الف) مفهوم مسؤولیت اخلاقی

مسؤولیت اخلاقی، عبارت است از اینکه انسان در مقابل وجدان خویش پاسخگوی خطای ارتکابی خود باشد. بنابراین مسؤولیت اخلاقی، کاملاً جنبه درونی و شخصی دارد و برای مسؤول شناختن فاعل، لازم است که اندیشه و وجدان وی بازرسی شود.[۹] به عبارت دیگر مسؤولیت اخلاقی، الزامی است که شخص در وجدان خویش در برابر گفتار، اعمال و افکار خود دارد. اگر عمل با حسن نیت باشد، شخص مورد مؤاخذه قرار نمی گیرد و اگر فاعل، قصدی خلاف قواعد اخلاقی داشته باشد. مسؤول است، اگر چه هیچ اثر مادی در خارج ایجاد نکند(برعکس قواعد حقوقی که به جنبه بیرونی آنها اهمیت داده می شود.) یکی از تفاوتهای مسؤولیت اخلاقی و حقوقی، ضمانت اجرای آن دو است. زیرا، هر چند مسؤولیت اخلاقی، ضمانت اجرای قواعد اخلاق است، اما اعمال آن در خارج و مطالبه آن از دادگاه غیر ممکن است. به علاوه، ممکن است حدود خصوصیات موضوعات قوانین، با حدود و ویژگی های موضوعات اخلاقی متفاوت باشد. مثلاً برخی قوانین رنگ و بوی سیاست داشته باشد.[۱۱] بنابراین مسؤولیت اخلاقی، پاسخگویی انسان در برابر وجدان خویش و در برابر پروردگار است. مسؤولیت حقوقی، مسؤولیتی است که شخص در برابر دیگران دارد و معمولاً به وسیله پرداختهای مالی، جبران می گردد برخلاف مسؤولیت اخلاقی که قابل تقویم به پول نمی باشد.[۱۲]

ب) ماهیت اخلاق پزشکی

اخلاق پزشکی، اصول و قواعد اخلاقی است که یک پزشک باید آن را رعایت کند. اهمیت آداب و اصول اخلاقی لازم الرعایه برای پزشک، از لحاظ شدت و ضعف بستگی به اثری دارد که به روان بیمار وارد می کند. مهمترین آداب پزشکی، راستگویی و برخورد ملاطفت آمیز با بیمار است. پزشک در صورتی که مصلحت بیمار اقتضاء کند، باید او را از نوع بیماری اش آگاه کند.[۱۳] افلاطون که میان هنر و حرفه تفکیک قائل بود، بر‌ آن بود که پزشکی یک هنر است. از دیدگاه افلاطون، هنر، ابزارهای فنی سودمند را برای غایت و هدفی اخلاقی به کار می گیرد و پزشک، هنرمندی است که هدف او، درمان بیمار است. «هانمان» در کتاب «ارغنون پزشکی عقلی» می نویسد:« از سه گروه پزشک باید دوری جست: اول کسانی که تنها به ظاهرشان می اندیشند. دوم آنان که در اندیشه دیدن بیمار بیشترند، به گونه ای که نمی توانند به هر بیمار، وقت کافی اختصاص دهند. سوم گروهی که نگرش مادی دارند و هیچ چیز را بهتر از سخن گفتن های کوتاه، حرفهای بیهوده و شایعه های رسواکننده دوست ندارند». او پزشک را از لحاظ اخلاقی، ملزم به فروتنی بردباری، نیکومنشی و … می داند.[۱۴] بقراط حکیم نیز مسؤولیت اخلاقی پزشک را با شرح بایدها و نبایدها، تبیین نموده است. این بایدها و نبایدها عبارتند از:

الف) بایدها:

 «۱- باید در گرفتن بهای درمان خود، منطقی و خردمند باشد و اگر لازم بود، از آن چشم بپوشد.

 – ۲پزشک باید در صورت دودلی یا سرگشتگی، به رایزنی بپردازد.

 – ۳پزشک باید پاک، پارسایانه و اخلاقی زندگی کند و به گسترده ترین و والاترین مفهوم، یک فیلسوف بماند.

 – ۴او باید از هر گونه خودنمایی در پوشاک یا رفتار، بپرهیزد و بکوشد تا با داد و فریاد بی مورد یا آزاردهنده، بیمار را نرنجاند.

ب) نبایدها:

۱- پزشک نباید داروی کشنده بدهد و نه آن را سفارش کند.

۲- او نباید سقط جنین را تشویق کند.

۳- پزشک نباید با سوء استفاده از مقام و پایگاه خود، عضوی از خاندان بیمار را گمراه سازد.

۴- او نباید هیچ گونه اطلاعات و گزارشی درباره بیمار، فاش سازد، خواه در راستای پیشه او، یا به وابسته پیوند عادی اش با جامعه.

۵- او نباید دست به تبلیغات و بازارگرمی بزند.»[۱۵]

مسؤولیت اخلاقی پزشکی و مسؤولیت مدنی پزشکی، رابطه عموم و خصوص من وجه دارند. از این رو، در پاره‎ ای موارد، پزشک، علاوه بر مسؤولیت اخلاقی، ملزم به جبران خسارت بیمار نیز می باشد. همچنین مسؤولیت اخلاقی، گاهی با مسؤولیت کیفری تداخل پیدا می کند که نمونه آن، افشای اسرار پزشکی است که در قوانین برخی کشورها از جمله ایران( ماده ۶۲۸ قانون مجازات) جرم تلقی شده، مستوجب مجازات است. لزوم رعایت اصول اخلاقی پزشکی در قوانین مربوط به پزشکان در فرانسه نیز مورد تأکید است. برای نمونه در ماده(۵) قانون الزامات پزشکی فرانسه، لزوم معالجه و درمان همه افراد از هر طبقه اجتماعی و از هر ملیت مورد تأکید است.[۱۶]

بند دوم: مسؤولیت کیفری پزشک

تمام مقالات و پایان نامه و پروژه ها به صورت فایل دنلودی می باشند و شما به محض پرداخت آنلاین مبلغ همان لحظه قادر به دریافت فایل خواهید بود. این عملیات کاملاً خودکار بوده و توسط سیستم انجام می پذیرد.

 جهت پرداخت مبلغ شما به درگاه پرداخت یکی از بانک ها منتقل خواهید شد، برای پرداخت آنلاین از درگاه بانک این بانک ها، حتماً نیاز نیست که شما شماره کارت همان بانک را داشته باشید و بلکه شما میتوانید از طریق همه کارت های عضو شبکه بانکی، مبلغ  را پرداخت نمایید.