چکیده : معماری مبتنی بر سرویس (سرویس گرا)، مدلی برای توسعه سامانه های نرم افزاری است که در آن، استفاده و سازماندهی منابع گسترده، اعم از برنامه و داده به نحوی صورت میگیرد که بکارگیری این قابلیت ها به شکل یکسان و با تعاریف مشخص صرف نظر از پلت فرم، مشخصه شی ء  و دامنه  امکان پذیر می شود.

• مقدمه ای بر معماری مبتنی بر سرویس (سرویس گرا)

برای توسعه نرم افزار روشها و مدلهای گوناگونی ارائه شده است. در گذشته مدلهای توسعه نرم افزار مبتنی بر روشهای برنامه نویسی ساختار گرا و پیمانه ای (مدولار) بوده است. یک تحول اساسی در گسترش فن آوری توسعه نرم افزار با معرفی روش شی ء گرا بوجود آمد. در این روش با تجزیه مسئله به اشیاء مستقل و مشخص و سپس تعریف دقیق آن اشیاء و اختصاص داده و روش (متد) به آن اشیاء نرم افزار شکل میگیرد. با ظهور مدل شیءگرا در توسعه نرم افزار، راه برای ایجاد نرم افزارهای عظیم هموار گردید. بهینه کردن کار گروهی در شکل تقسیم یک پروژه بین شرکتهای مختلف امکانپذیر شد. به دلیل معین بودن مشخصات دقیق اشیا، افراد و گروههای مختلف میتوانستند مستقلا روی بخشهای مختلف برنامه کار کنند. هر یک از بخشها به تنهائی مورد آزمایش قرار میگرفت و پس از اطمینان از صحت و کارائی در بدنه اصلی برنامه لحاظ میشد. اما باید توجه داشت که هنوز بخش زیادی از کار، تهیه کدها و برنامه های واسط بود که بتواند ارتباط میان اشیاء را برقرار سازد. با گسترش کاربردهای نرم افزار در تجارت و کسب و کار لزوم ایجاد  ارتباط بین نرم افزارهای مختلف اهمیت بیشتری یافت. نگرش جدید به اجزاء مختلف نرم افزار بمثابه سرویس ایده جدیدی بود که میتوانست این ارتباط را در زمان کوتاهتر و با هزینه کمتر میسر سازد.