مقاله فلسفه زیبایی شناسی (طرح نظریه های مختلف)   مربوطه  به صورت فایل ورد  word و قابل ویرایش می باشد و دارای ۳۶  صفحه است . بلافاصله بعد از پرداخت و خرید لینک دنلود مقاله فلسفه زیبایی شناسی (طرح نظریه های مختلف)   نمایش داده می شود، علاوه بر آن لینک مقاله مربوطه به ایمیل شما نیز ارسال می گردد

فهرست مطالب

زیبایی ۴
بزرگترین نظریه پرداز ۵
شو پنهاور ( متولد ۱۷۸۸ م) ۷
توماس هابس ۸
دسته اول تعریف از زیبایی ۹
دسته دوم از تعریف هایی که درباره زیبایی موجود است ۹
گفته های یک ماده گرا (ماتریالیست) درباره زیبایی ۱۳
دستگاههای فلسفی دیگر نیز درباره زیبایی دیدگاههای خاصی دارند ۱۴
مکتب لذت گرایی ۱۵
نظریه عشق گرایی ۱۷
نظر فروید ۲۰
مکتب جامعه شناسی ۲۱
اگوست کنت (۱۷۸۹ – ۱۸۵۷م ۲۵
هگل ۲۸
فهرست منابع ۳۴

فهرست منابع

– آثار شهرهای باستانی سواحل و جزایر خلیج فارس و دریای عمان، احمد اقتداری، انتشارات انجمن آثار ملی، بی تا.
– آمارنامه استان بوشهر، مرکز آمار ایر، ۱۳۷۰
– آمارنامه استان بوشهر،‌مرکز آمار ایران، ۱۳۷۳
– اهل هوا، غلامحسین ساعدی، مؤسسه مطالعات و تحقیقات اجتماعی فرهنگ و ارشاد اسلامی، ۱۳۶۴٫
– بررسی اوضاع و ویژگی های فرهنگ عمومی استانها، استان بوشهر، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، ۱۳۷۵
– جغرافیای تاریخی ایران باستان، دکتر محمد جواد مشکور، دنیای کتاب،۱۳۷۱
– جغرافیای تاریخی شهرها، عبدالحسین پیغمبری، انتشارات مدرسه، ۱۳۷۰
– جغرافیای طبیعی خلیج فارس، رشت.م ج، انتشارات دانشگاه اصفهان،۱۳۶۹
– جغرافیای کامل ایران، جغرافیای کامل ایران، جغرافیای استان بوشهر، عبدالرضا فرجی، انتشارات جلد اول، ۱۳۷۳
– چهره ایران، راهنمای سیاحتی و مسافرتی، مؤسسه گیتا شناسی، ۱۳۷۴
– خلیج فارس و مسائل آن، همایون الهی، انتشارات قومس، ۱۳۶۹
– دایره المعارف بناهای تاریخی ایران دوره اسلامی ، بناهای آرامگاهی، حوزه ۱۰۰ راهنمای جامع ایرانگردی
– هنری سازمان تبلیغات اسلامی،۱۳۷۶
– دایره المعارف فارسی، غلامحسین مصاحب، شرکت سهامی کتابهای جیبی، دوره سه جلدی.
– راهنمای سیاحتی – تاریخ استان بوشهر، مدیریت میراث فرهنگی استان بوشهر، چاپ علوی، ۱۳۷۳٫
– زمین شناسی ایران، آب های گرم و معدنی، امیر شاه بیگ، انتشارات سازمان زمین شناسی کشور، ۱۳۷۲٫
– سرزمین ایران، آب های گرم و معدنی، امیر شاه بیگ، انتشارات سازمان زمین شناسی کشور، ۱۳۷۲
– سرزمین و مردم ایران، عبدالحسین سعیدیان، انتشارات علم و زندگی، ۱۳۶۹٫
– سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال۱۳۷۵، مرکز آمار ایران.
– شناخت آب معدنی و چشمه های معدنی ایران، محمد رضا غفوری، دانشگاه تهران،۱۳۶۶
– شناخت فضای جغرافیای جهانگردی ایران، استان بوشهر، دکتر مسعود مهدوی، مرکز تحقیقات و مطالعات ایرانگردی – جهانگردی
– شناسنامه استان بوشهر، مرکز آمار ایران، ۱۳۷۰٫
– فهرست نامه آثار تاریخی دوران اسلامی و جاذبه های طبیعی ایران، رضا راجی، مرکز تحقیقات و مطالعات سیاحتی، ۱۳۷۴٫
– کلیات جغرافیای طبیعی و تاریخی ایران، عزیزالله بیات، امیر کبیر، ۱۳۶۷٫
– گزارشهای مرکز مطالعات و تحقیقات ایرانگردی و جهانگردی، سال های مختلف.
– گیتا شناسی ایران، (رودها و رودخانه ها) عباس جعفری، مؤسسه گیتا شناسی، ۱۳۷۶٫
– گیتا شناسی ایران ( کوهها و کوهنامه ها)، عباس جعفری، مؤسسه گیتا شناسی، فرهنگی کشور، ۱۳۶۶٫
– لیست فهرست آثار تاریخی ایران (ثبت شده در تاریخ ۱۳۶۶) سازمان میراث فرهنگی کشور، ۱۳۶۶٫
– مسافران تاریخ، مسعود نور بخش ، نشر جیران، ۱۳۶۴٫
– منافع انگلیسی ها در خلیج فارس، دکتر امین( مترجم علی میرسعید قاضی)، چاپ زرین، ۱۳۶۷
– موزه های ایران، کتایون صارمی، سازمان میراث فرهنگی کشور، سال ۱۳۷۲
– موسیقی بوشهر، یوزف کوکرتز، محمد تقی مسعودیه، انتشارات سروش ۱۳۵۶٫
– نگاهی به بوشهر، ایرج افشار سیستانی، جلد دوم، مؤسسه آموزشی و انتشارات سال پویا، ۱۳۶۹
– یک دور تمام در جنوب ۴۴۰۰ کیلومتر، پرویز آذری، مجله زمان، شماره ۷،۱۳۷۵٫

– زیبایی

زیبایی را نمی توانیم تعریف کنیم، به ناچار بایستی سخن آناتول فرانس را بپذیریم که: «ما هرگز به درستی نخواهیم دانست که چرا یک شی زیباست»[۱]اما این مطلب مانع نگردیه که صاحبنظران و هنرمندان به تعریف زیبایی نپردازند. اگر از معنای لغوی آن شروع کنیم: « زیبا، از زیب+ (فاعلی وصفت مشبه)= زیبنده، به معنی نیکو و خوب است که نقیص زشت و بد باشد. جمیل و صاحب جمال و خوشنما و آراسته و شایسته (ناظم الطباء) هر چیز خوب و با ملاحت بود و نیکو و آراسته باشد (شرفنامه منیری) نیکو، جمیل، قشنگ، خوشگل، مقابل زشت، بد گل ( از فرهنگ فارسی) جمیل، حسن ، خوب مقابل زشت، نیکو و سیم، خوبروی، قشنگ، خوشگل، درخور، لایق، سزاوار، برازندده، برازا، زیبنده و ازدر»[۲] می باشد.

در فرهنگ بشری ابتدا در یونان باستان به تعریف زیبایی پرداخته شده، البته آنها درباره زیبای محض و خود زیبایی کمتر سخن گفته اند، بلکه بیشتر در مورد زیبایی هنری اظهار نظر کرده اند. در یونان باستان دو نوع زیبایی را تحلیل کرده اند، یکی زیبایی هنری و دیگری زیبایی معنوی و اخلاقی که همان خیر اخلاقی را در بر می گرفته است. لذا در مجموع می توان گفت، اندیشمندان یونانی از سقراط و افلاطون و ارسطو، زیبایی را با خبر مساوی  دانسته اند.سقراط این خبر را در سود بخشی جستجو می کرده، افلاطون زیبایی اصیل را درعالم مثل و حقایق معقول پیدا نموده، و ارسطو درباره زیبایی بیشتر بر عناصر هماهنگ، نظم و اندازه مناسب تاکید  داشته است.

بزرگترین نظریه پرداز

 بزرگترین نظریه پرداز در شناخت و معرفی زیبایی شناسی، افلاطون ( ۴۲۹ – ۳۴۷ ق م) است. تقسیم زیبایی به محسوس و معقول از او آغاز می شود و از این نظرمکتب جمال نخستین گام های فکری خود را به او مدیون است. زیرا به زیبایی جسمانی اهمیت داده و آنرا مرتبه ابتدایی زیبایی دانسته که وسیله ارتقا به زیبایی معقول و مثالی می شود. یکی از نظریه پردازان می گوید:« می توان افلاطون را از بعضی جنبه ها پایه گذار زیبایی شناسی فلسفی دانست، زیرا او مفاهیمی را گسترش داد که، اساس تأملات بعدی در زیبایی شناسی قرار گرفت»[۳]

نزدیکترین اندیشه ای که در تاریخ گذشته بشر سراغ داریم و بسیار به مکتب جمال نزدیک است، عقاید افلاطون درباره زیبایی است « افلاطون می گوید که روح آدمی در عالم مجردات و قبل از آنکه به جهان خاکی هبوط کند، حسن مطلق و حقیقت زیبایی را بی پرده دیده است  و چون در این عالم به زیبایی صوری باز می خورد، زیبایی مطلق را به یاد می آورد. فریفته جمال می شود و چون مرغ در دام افتاده، می خواهد که آزاد شود و به سوی معشوق پرواز کند. این عشق همان شوق دیدار حق است، اما عشق مجازی چون زیبایی جسمانی ناپایدار است و تنها موجب بقای نوع است، و حال آنکه  عشق  حقیقی مایه ادراک اشراقی و دریافتن زندگی جاوید است و چون انسان به حق واصل شود و به مشاهده جمال نایل آید و اتحاد عاقل و معقول [۴] برایش حاصل شود به کمال دانش می رسد، چنین عشق سودایی است که بر حکیمان عارض می گردد.»[۵] همین مطلب نه تنها نخستین قدم در زیبایی شناسی فلسفی محسوب می گردد، بلکه گامی اساسی در نزدیکی به مکتب جمال است.

تعریف های زیبایی را می توان به دو دسته تقسیم نمود: دسته ای در تعریف زیبایی به شعری زیبا و یا جملاتی دل انگیز و خیال آفرین و گاهی آرمانی یا تجربی اکتفا کرده اند. اما دسته دوم بر مبنای فلسفه ای خاص به تعریفی منطقی از زیبایی پرداخته اند. نمونه های هر دو دسته فراوان است. از دسته نخست می توان به «بوالو» اشاره کرد که گفت: هیچ زیبا نیست مگر حقیقت یادکارت که عقیده داشت: زیبا آنستکه به چشک مطبوع آید. در کشور ما نیز می توان به تعریف علینقی وزیری اشاره کرد که می نویسد: « زیبایی، هم آهنگی و شورانگیزی است، یعنی اتحاد و جوشش هم آهنگی با شور انگیزی، زیبایی ، کاملتر است، به نسبت اینکه حواس، عقل و دل متفقاً خوشنود شوند، و میان لذایذ مختلف آن جوشش محرم تری بوجود آورد.»

[۶]شو پنهاور ( متولد ۱۷۸۸ م) می گوید

 « تنها زیبایی است که در ما اثر می کند»[۷] اما نحوه دیگری از تعریف تحلیلی اینست که « زیبایی عبارت است از جور آمدن و هم آهنگی اعضای متشکله هر کیفیت یا هر شی یا هر جسم، با داشتن سازش با پیرامون و ایجاد تأثیر جاذب و ستایش آور در انسان، در حالی که یا نیروی موهبت و شهود ادبی آن را دریابدذ، یا لطافت ذوق آن را درک کند، یا باریکی فکر و عمق اندیشه و خلاصه عقل، صحت تناسبات و هم آهنگی وم شایستگی هدف را در شیء زیبا تشخیص دهد، یا وسعت تصور، و یا عادت، و یا غریزه جنسی، و یا عوامل ششگانه فوق، با هم آن را به زیبایی بشناسد»[۸] افرادی هنر و و زیبایی را مساوی دانسته اند، هربرت رید با انتقاد می گوید: « هر آنچه زیباست هنر است، یا هنر کلا زیباست و هر آنچه زیبا نیست، و زشتی نفی هنر است. این یکی دانستن هنر و زیبایی اساس همه مشکلات ما را درک هنر تشکیل می دهد»[۹] نمونه ای از این دسته تعریف ها که با مکتب جمال نیز هماهنگی داشته باشد، نقل می شود:« جاناتان ادوار دز (۱۷۰۳ –۱۷۵۸ م) همانند کلریج که تمایزی در قوه تخیل قائل بود، میان صورتهای اصلی و فرعی زیبایی فرق می گذارد. او « زیبایی اصلی» را چنین تعریف می کند: « خرسندی صمیمانه وجود نسبت به موجود» که در الهیات، صفت خدای جمیل شناخته می شود. نه ساکن است نه مادی، بلکه زیبایی بخش است. تعالی و قیومیت خداوند، قدرت دوست داشتن اوست که به صورت زیبایی، دریافت می شود، حلول او، نیز عبارت از حضور بدون واسطه او در هر چیزی است که دارای هستی است. و زیبایی فرعی» یعنی تمامی صورتهای هماهنگی که در طبیعت کشف شده و در اجتماع مورد نوازش قرار گرفته و توسط « حساسیت طبیعت» که عامل ارتباطی آن عاطفه است. تمیز داده می شود»[۱۰]