تاریخچه آرایشگری

آرایش زنان در ایران باستان چگونه بود ؟

آرایش کردن از زمان های بسیار قدیم مخصوصا زمانی که مردم با دارو آشنا شدند، بین خانمها و آقایان متداول بوده و آنها با علاقه فراوانی برای زیباتر نشان دادن صورتشان میکوشیدند.

مطالعه تاریخ باستان به ما ثابت میکند که در دوران پیش از  تاریخ نیز مردان و زنان به بهتر نشان دادن ظاهر خود علاقه مند بودند. نوع آرایش و وسایل آرایشی که در یک فرهنگ و ملیت برای زیباتر و جذابتر نشان دادن به کار میرود ممکن است در فرهنگ دیگر کاملا مردود باشد، اما اکثر مردم از تغییر در مد لباس، مو و آرایش صورت لذت میبرند.

شاید امروز بیشتر از همیشه به درک این جمله رسیده ایم که: زن موجود پیچیده‌ای است

جنگهای بسیاری در طول تاریخ به خاطر زنان درگرفته و خونهای بسیاری ریخته شده. زن موجود پیچیده‌ایست و این پیچیدگی باعث جذابیت او در نوع خود می‌باشد. اما در طول تاریخ خانمها و یا بانوان به این درک رسیده اند که چگونه این جذابیت را حفظ کرده و چگونه بر آن بیفزایند!! هر چقدر آنها زیباتر باشند جذابتر هستند و این صلاح خوفناکترین اسلحه‌ایست که آنها به آن دست یافته اند. یکی از وسایلی که به جذابیت آنها می‌افزاید ” آرایش ” آنهاست. مطلب زیر مستنداتی از جهان باستان درباره زنانی است که می‌خواستند زیبا بمانند.چگونه؟ با ما در طول تاریخ سفر کنید.

تاریخ شروع آرایش کلا به مصریا قدیم میرسد. آنها بریا مراسم مذهبی از عطریات و مواد آرایشی استفاده میکردند و حمامهای مخصوص برای خوشبو کردن پوست بدن میگرفتند، به نظافت و پاکیزگی اهمیت میدادند و بعد از حمام از مواد خوشبوکننده و روغنی برای نرم نگه داشتن پوستشان استفاده میکردند. شانه و آیینه به عنوان اولین لوازم آرایشی مورد علاقه همه خانمها و آقایان بود. کلئوپاترا، ملکه مصر، مواد آرایش و عطر را عاشقانه برای پوست و مو و بدن خود استفاده میکرده است.

اگر ما پیشرفت و تغییرات در مد و زیبایی را از زمان اجدادمان تا حالا دنبال کنیم، شاید به تمام آن تغییرات پی ببریم.

آثار به جا مانده از اجداد به ما نشان میدهد که مواد رنگی برای رنگ کردن مو، ناخن و پوست به کار میرفته و خالکوبی نیز در آن زمان وجود داشته و مرسوم بوده است. مواد رنگی و آرایش از ریشه درختان، برگ و کلا مواد گیاهی و معدنی تهیه میگردید. مصلا پودر به نام کوهل شبیه سرمه در زمان مصریا قدیم برای شفافتر و بزرگتر نشان دادن چشمها مصرف میشد. دوده چراغ را به ابرو میزدند و از اکسید آهن برای تهیه سرخاب جهت آرایش صورت استفاده میکردند.

آرایش زنان در باستان

اولین رژ لبها حدود پنج هزارسال پیش درشهر قدیمی ‌اور نزدیک بابل درست شده بود. در مصر همسایه اور کلئوپاترا از هزاران لوازم طبیعی زیبایی استفاده می‌کرده تا قدرت ارغوانی افسانه‌ای خود را حفظ کند. عطرهای او به طور یقین چهره تاریخ را عوض کرد، زیرا “مارک آنتونی” شیفته رایحه دلپذیر عطرهای او شده بود. “کلئوپاترا ” مرتباً با شیر الاغ گل سرخ و نعنای هندی حمام می‌گرفت و از لوازم آرایشی ساخته شده و دانه‌های ساییده شده کنجد استفاده می‌کرد.

او نظیر بیشتر زنان مصری علاقه وافری به استفاده از حنا و روغن گردو برای سیاه‌تر و درخشانتر کردن گیسوانش داشت و از مدادهای مشکی ابرو و چشم استفاده می‌کرد که از پودر سنگ سرمه یک ماده فلزی شکننده و ترد با رنگ درخشان مایل به آبی درست شده بود تا تاثیر نگاهش را دوچندان کند. سایه‌های آبی و سبز زیبای چشم او چیزی غیر از پودر بسیار نرم سنگهای کم بهاتر مانند لاجورد مالکیت نبود که نه تنها پوست را از تابش اشعه‌های قوی خورشید محافظت می‌کرد بلکه مصرف آرایشی نیز داشت. لوازم آرایشی دیگر کلئوپاترا، که چندان چنگی به دل نمی‌زند، رژلبها و روژگونه‌های او بودند که رنگ قرمز ارغوانی داشتند و از تخم مورچه پودر شده و کنه قرمز ساییده شده درست می‌شدند.

یونانیها از سال ۴۶۰ میلادی با علاقه فراوان عطریات و مواد آرایشی میساختند و برای مراسم مذهبی و استفاده شخصی و حتی گاهی به عنوان دارو استفاده میکردند.خانمهای یونانی از موادی به نام ورمیلیون برای آرایش صورت استفاده میکردند که به رنگ فرمز روشن بود و از ترکیب نمکهای جیوه در ساخت آن استفاده میشد.

یونانیان قدیم نیز چیزهایی درباره آرایش می‌دانستند، گرچه ریمل آنها ترکیبی از صمغ و دوده بود کمی‌ خشن به نظر می‌رسید. زنان یونانی گونه‌هایشان را با خمیرهای گیاهی که از میوه توت و دانه‌های له و خرد شده درست شده بود رنگ می‌کردند تا بدانها رنگ درخشان و سالمی ‌دهند. همچنین عادت خطرناکتری را رواج دادند و آن استفاده از سرب سفید و جیوه برای پوست صورتشان بود تا رنگ صورتشان مانند گچ سفید به نظر رسد. اما این مسئله برای آنها ناشناخته بود که فلزهای سنگینی مانند اینها از طریق پوست جذب می‌شود و منجر به مرگ زودرسشان می‌گردد. این عادت تاسف انگیز تا قرون متمادی به طول انجامید.

جالینوس، پزشک یونانی، این مسئله را تشخیص داد و نوشت:” چهره زنانی که اغلب صورتشان را با جیوه رنگ می‌کنند، با وجود سن کم مانند صورت میمون پیرو چروکیده می‌شود.” شهرت جالینوس هم به دلیل مهارت فوق العاده اش در پزشکی بوده و هم به خاطراینکه برای اولین بار کرم سردی از موم زنبور، روغن زیتون و گلاب درست کرده وی همچنین مشاهده کرد که حلزونهای باغی خوب له شده، مرطوب کننده بسیار موثری هستند و برای چند قرن این موجودات را در لوازم آرایشی بکار می‌برند.

رسم دیگر یونانیان که کمی ‌خوشایند تر از رسوم پیش می‌نمود استفاده از حنا برای رنگ کردن ناخنهای انگشتان دست و پا به همان ترتیبی که ما امروزه ناخنمان را لاک می‌زنیم بود. همچنین از موی بز رنگ شده، ابروی مصنوعی درست می‌کردند و به کمک صمغها و رزینهای طبیعی، به پوست خود می‌چسباندند. با این وجود، رومی‌ها بودند که بسیاری از عادات زیبایی امروزی را بوجود آوردند. با گسترش امپراطوری روم در اروپا، استحمام روزانه در حمامهای عمومی ‌که با گلاب معطر شده بود بسیار رواج یافت. همچنین رومیها به ساختن تیغهایی از برنز صیقل یافته عادت تراشیدن ریش را در بین مردان شایع کردند. زنان و مردان نجیب زاده به استحمام با شیر الاغ ادامه دادند .

مردان نجیب زاده به استحمام با شیر الاغ ادامه دادند تا شیر مورد نیاز برای حمام را داشته باشد. زنان اشراف رومی ‌کاربرد لوازم آرایش طبیعی را با مداد کشیدن به دور چشمانشان، رنگ کردن گونه‌هایشان با خمیرقرمز رنگی که از پوست سوسک درست شده بود و با مالیدن روغنهای معطرو خوشبو به موهایشان در بریتانیا رواج دادند. یکی از جنبه‌های ظاهری آرایش که وقت بسیارزیادی هم می‌گرفت رنگ کردن موها بود. رومیها عادت داشتند که انواع گوناگونی از رنگ موهای طبیعی را بکار بردند که یکی از آنها از آهک زنده و خام معدنی که رنگ طلایی قرمز درخشانی به موهایشان می‌داد، درست می‌شد. با خیساندن پوست گردو در روغن زیتون، روغن گردو درست می‌کردند تا موهایشان به رنگ قهوه ای پر رنگ درمی‌آید و دیگر خاکستری یا سفید نشود. در روم قدیم، موی بلوند و بور را نماد بدی می‌دانستند. اما با ورود دختران برده اسکاندیناوی، زنان اشراف شروع به رنگ کردن موهای سیاه خود به رنگهای روشنتر و بلوند کردند و برای این کار از دم کرده غلیظ گل و میوه درخت زعفران استفاده می‌کردند. اکلیل کوهی میوه درخت سرو کوهی – اژس اردج مواد اصلی داروهای تقویتی مو بودند که جلو ریزش مو را می‌گرفتند و گلهای زعفران و موم زنبور نیز برای نرم کردن پوست به کار می‌رفت .بسیاری از این مواد هنوز در لوازم آرایش امروزی وجود دارند و می‌توان آنها را دربسیاری از داروهای خانگی موثر به کاربرد. ماده طبیعی دیگری که خوشبختانه در اثر مرور زمان طرد شد و امروز مورد استفاده قرار نمی‌گیرد عبارت است از فضله کرکودیل که ممکن است باور نکنید، اما ماسک صورت بسیار مشهوری در روم بود.

خانمهای رومی مخلوطی از گچ و سرب را به صورت میزدند تا آن را سفیدتر کنند، همچنین با رنگهای گیاهی گونه ها و لبهایشان را سرخ میکردندو از مخلوط ذرت، شیر و آرد ماسکهایی برای صورت تهیه میکردند که آن را با کره نیز مخلوط مینمودند. رومیها هم مانند یونانیها و مصریها حمام و نظافت را باور داشتند و خانمها در موقع حمام از شیر و شراب استفاده مینومدند. حمامهای رومی معمولا عمومی بود با قسمتهای جداگانه برای خانمها و آقایان. مردان رومی نیز از عطریات و روغن برای خوشبو کردن پوست و نرم نگه داشتن آن بعد از حمام استفاده میکردند. شعرهای یونانی زیادی درباره نظافت، زیبایی مو و پوست و ناخن سروده شده است و نقاشیهای بسیاری بیانگر اهمیت آن است.

آسیاییها، به خصوص چینیها، تاریخچه بسیار دوری در مورد سلامتی دارند و آراستگی را یک هنر به حساب می آورند، مخصوصا بین افرادی که امکان استفاده از لوازم آرایش مختلف و لباسهای متنوع را داشتند. در ژاپن آرایش گیشاها خیره کننده بود و هنوز هم یک هنر باارزش به شمار می آید.

ایرانیان نیز همانگونه که تاریخ و شواهد نشان میدهد،پیرو مد و آراستگی مو و صورت و لباس بودند.

افریقایی هاتحول بزرگی در آرایش مو و طراحی لباسهای مخصوص به وجود آوردند. آنها داروهای بسیاری از گیاهان و مواد اولیه که در اطراف خود داشتند تهیه میکردند. همچنین از رنگهای زیادی برای آرایش صورت خود استفاده میکردند که بعضی از انواع مدل مو و لباس آنها هنوز هم رایج است.

کلمه آرایش یا آرایشگری ترجمه کلمه یونایی باربا(Barba )و کلمه تانساویل(Tansavel )به معنای کوتاه و مرتب کردن موهای سر و صورت است.در واقع همه آرایشگران را هنرمندان تانساویل می نامند. چینی ها و مصریان باستان پیشگامان فن آرایش محسوب می شوند.

آموزش آرایشگری در گذشته بصورت سنتی یا همان استاد و شاگردی بوده آرایشگران در کنار کارهای دیگر نظیر طبایت ،دندانپزشکی،دلاکی به کار آرایشگری مشغول بودند.اما در سالهای ۱۸۸۰ به بعد در اروپا و آمریکا این رشته مورد توجه قرار گرفت بطوری که در سال ۱۸۸۷ اولین صنف آرایشگران در فرانسه تاسیس گردید.اساسنامه آرایشگری در نیویورک تنظیم و “مولر ” توانست اولین مدرسه آرایشگری را در آمریکا تاسیس و کتابی در زمینه قوانین آرایشگری تالیف نماید. از این پس بود که آرایش همگام با مد و دنیای روز پیشرفت کرد.مفاهیم و فنون جدید روز به روز از دل آن بیرون کشیده شد.

کتابهای علمی فراوان در زمینه کوتاهی مو و آرایش به رشته تحریر در آمد تاسیس کالج و موسسات آموزشی عالیه فرصتی مناسب برای علاقمندان و دانشجویان این رشته فراهم گردید تا آموزشهای نظری و علمی را در عالیترین سطح بگذرانند.پویای این حرفه از آن جهت است که همگام با مد و دنیای روز پیش می رود و فرصت های شغلی مناسب برای جویندگان کار بوجود می آورد که مستلزم اموزش مهارتهای لازم است.اما در ایران تا نیم قرن پیش آرایشگران مردانه علاوه بر اصلاح موهای سر و صورت به کارهای  دلاکی، حجامت ،دندان کشی ،ختنه مشغول بوده اند در این دوران آموزشها به شیوه موروثی و یا همان استاد شاگردی انتقال می یافت. با گذشت زمان کسانی که به خارج مسافرت می کردند با روشها و فنون جدید کار آشنا شدند و در بر گشت ابزار کار جدید را با خود به کشور می آوردند . با ورود ابزار کار جدید آرام آرام زمینه تغییر در سبک کار آرایشگران ما فراهم گردید در ادامه این فرایند آرایشگران ما فنون جدید را از آرایشگرانی که مقامات برای خود به ایران آوردند فرا گرفتند، اما با این همه آموزشها به سبک قدیم استاد و شاگردی انتقال می یافت.

ایجاد خلاء آموزشی در این زمینه و عدم وجود آموزشهای نظری زمینه های ظهور و تاسیس آموزشگاههای آرایشگری را فراهم می کرد.تا اینکه در سال ۱۳۶۰ سازمان فنی و حرفه ای بعنوان متولی آموزش در کشور بر اساس نیاز بازار کار بمنظور تربیت نیروی انسانی متخصص و ماهر و احراز شغل مفید بمنظور حفظ و حراست از ارزشهای جامعه با تلاش و کوشش کارشناسان پژوهش سازمان و همکاری اتحادیه های صنفی و مشارکت افراد خبره در این فن آرایشگری تعریف و استاندارد تدوین و با کد بین المللی ثبت گردید و با برگزاری آزمون مربی گری و تعیین منابع آموزشی آموزشگاههای آرایشگری مردانه تاسیس شد.

با تاسیس آموزشگاه های آرایشگری در این دو دهه طیف وسیعی از علاقمندان به این رشته با ثبت نام و شرکت در دوره های آموزشی با درآمدهای مناسب و عالی جذب بازار کار شدند .

با وجود استعداد های داخلی و بهره گیری از ظرفیت های موجود متناسب با فرهنگ و نیاز جامعه استاندارد آرایش در این مدت ۴ بار مورد بازبینی بررسی و ویرایش مجدد قرار گرفته است. اکنون می توانیم اذهان نماییم  آرایش دیگر در کشور ما بعنوان یک فن نگریسته نمی شود بلکه به عنوان یک علم و دانش همراه با هنر مطرح است دوم اینکه حضور فرهیختگان هنروران و دیگر اساتید فن در این خطه مبین آن است که کشور جمهوری اسلامی ایران از این حیث هم به خود کفایی رسیده است .

ما حصل همه این تلاشها آن شد که  آرایشگری به عنوان رشته مراقبت زیبایی نام گذاری شود که ۱۲ فرصت شغلی و یا حرفه آموزشی اکنون تعریف گردید.در بخش خواهران ۷ حرفه و آقایان ۵ حرفه که جا دارد هر یک از حرفه های آموزشی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و جایگاه و حد و مرز های آن تعریف گردد. از جمله یکی از فرصتهای شغلی جدید و نو تحت نام کلاه گیس بافت با موهای طبیعی و یا ترمیم کننده موی سر است  که خود یک مجال و فرصت دیگر را می طلبد که انشاالله به زودی در فرصت دیگر به آن خواهم پرداخت.

در خاتمه شایان ذکر است که ما نباید به این سطح اکتفا نماییم چرا که می توانیم  با بهره گیری از دانش ایرانی و تجربیات به دست آمده و بهره مندی از وجود اساتید فن در این رشته و با همکاری دیگر  مراکز پژوهشی این رشته را در سطح دانشگاهی ارتقاع داده و از فرصت های شغلی آن در سطح داخلی و خارجی بهره مند گردیم.

تاریخچه ی ارایشگری

وسوسه لوازم آرایش ریشه اى تاریخى دارد. نوع آرایش و وسایل آرایشی که در یک فرهنگ و ملیت برای زیباتر و جذابتر نشان دادن به کار می رود ممکن است در فرهنگ دیگر کاملا مردود باشد، اما اکثر مردم از تغییر در مد لباس، مو و آرایش صورت لذت می برند. آثار به جا مانده از اجدادمان به ما نشان می دهد که مواد رنگی برای رنگ کردن مو، ناخن و پوست به کار می رفته و خالکوبی نیز در آن زمان وجود داشته و مرسوم بوده است. مواد رنگی و آرایش از ریشه درختان، برگ و کلا مواد گیاهی و معدنی تهیه می گردید..

مطالعه تاریخ باستان به ما ثابت می کند که در دوران ماقبل تاریخ نیز مردان و زنان به بهتر نشان دادن ظاهر خود علاقه مند بودند. اولین مردمانى که از لوازم آرایش (البته نه به شکل امروزى) استفاده مى کردند، مصریان بودند. مصریان به عوالم روحانی بسیار معتقد بودند و ظاهر اشخاص را به طور مستقیم متناسب با درجه معنوی گرایی او می دانستند. به همین دلیل آن ها همواره به دنبال روش هایی بودند که در حد قابل قبولی زیبا شوند. اهالی مصر بسیار مبتکر بودند و موفق به انجام اختراعاتی شدند که حتی با استانداردهای امروز هم ابتکاری و خلاقانه است. لوازم آرایش یکی از این اختراعات است. آن ها استعداد فراوانی در عمل آوردن فرمول های طبیعی برای حل مشکلات پوستی داشتند. آن ها در قرنهای ۱۵ تا ۱۰ قبل از میلاد، محصولاتی برای رفع ترک های پوست ناشی از کشیدگی، چروک پوست، جای زخم و ریزش مو داشته اند! بعضی دیگر از لوازم آرایشی مورد استفاده در مصر باستان، لوازم آرایش چشم، کرم صورت، روغن بدن و طیف وسیعی از انواع عطریات بوده است.

با گذشت زمان، با پیش آمدهایی چون جنگ ها، مهاجرت ها و در نهایت ترکیب فرهنگ ها، ارزش و معنای آرایش نیز تغییر کرد. هنگامی که فرهنگ یونانیان آزاداندیش به مصر وارد شد، با وجود اینکه اهمیت زیبایی شناسانه آرایش باقی ماند، اما از رابطه آن با روحانیت و عوالم معنوی کاسته شد. در واقع یونانیان از لوازم آرایشی مصریان، برای زیباتر کردن خود برای یکدیگر و نه برای خدایان، سود جستند. سپس رومیان وارد صحنه شدند و با نوع زندگی هرزه و عیاشی های معروف خود، باز هم از ارزش معنوی آرایش و محصولات آرایشی کاستند و از آن ها برای منظورهایی بسیار دنیوی استفاده نمودند. رومیان برای تولید لوازم آرایشی از روش هایی نه چندان تمیز استفاده می کردند و برای مثال، ناخنهای خود را با ترکیبی از چربی و خون گوسفند رنگ آمیزی می کردند.

آفریقایی ها تحول بزرگی در آرایش مو و طراحی لباس های مخصوص به وجود آوردند. آنها داروهای بسیاری از گیاهان و مواد اولیه که در اطراف خود داشتند تهیه می کردند. همچنین از رنگ های زیادی برای آرایش صورت خود استفاده می کردند که بعضی از انواع مدل مو و لباس آنها هنوز هم رایج است.

آسیایی ها، به خصوص چینی ها، تاریخچه بسیار دوری در مورد آرایش دارند و آراستگی را یک هنر به حساب می آورند، مخصوصا بین افرادی که امکان استفاده از لوازم آرایش مختلف و لباس های متنوع را داشتند. در ژاپن آرایش گیشاها خیره کننده بود و هنوز هم یک هنر با ارزش به شمار می آید.

براساس حفاری های اخیر شمال غربی ایران، دانشمندان قدمت آرایش چشم را ۴۵۰۰ سال قبل از میلاد می دانند. صورت های کشف شده در هفت تپه خوزستان نشان می دهد که زنان در ۲۰۰۰ سال پیش از میلاد لب ها و گونه ها را قرمز کرده و چشم ها را با آرایش، درشت جلوه می دادند. متون دینی دوره هخامنشیان حاکی از این مطلب است که زنان حرمسرا برای دیدار با شاه، دچار زحمت زیادی می شدند. زیرا ساعت ها باید خود را آرایش می کرده اند و انواع اسانس های خوشبو را به همراه روغن به بدن خود می مالیدند.

منابع یونانی،‌ عادت آرایش کردن هخامنشیان را ستایش کرده و استفاده از لوازم آرایش و عطر را به شرقیان نسبت می دادند. در نوع آرایش دوره های هخامنشیان، پارتی ها و ساسانیان، تفاوت بسیاری دیده می شود. تصاویر بر جای مانده از زنان پارتی نشانگر آمیخته شدن فرهنگ یونانی و شرقی است..

در دوران باستان آرایش مختص زنان نبود بلکه مردان هم آرایش می کردند. سورنا سردار مشهور اشکانی که در جنگ کاره بر علیه رومی ها شرکت کرده بود، همواره از لوازم آرایش استفاده می کرد که دشمنان او متعجب می شدند. این کار سردار ایرانی موجب تقلید غربیان از شرقیان شده بود. در بعضی منابع از استفاده کوروش از گرد سیاهی که دور چشمش می مالید نیز خبر می دهند.

شیوه آرایش زنان دوره باستان با آرایش زنان دوره اسلامی تفاوت دارد. نخستین منبعی که از هفت قلم آرایش در آن نام برده شده، نوشته های بوعلی سینا و ابوریحان بیرونی است.

در قرن پانزدهم که فلورانس تحت حکومت مدیچى ها بود، ایتالیا به عنوان مرکز زیبایى مورد توجه قرار گرفت. کاترین مدیچى نیز نخستین مرکز عطر و لوازم آرایش به نام Santa maria novella در فلورانس را راه اندازى کرد. پس از اینکه ملکه فرانسه شد اولین مرکز آرایش در پاریس را نیز تاسیس کرد.

در قرن ۱۹ که مادام دکولاس انستیتو زیبایى و سلامت پوست در پاریس را راه انداخت اولین نوع سایه و رژلب و رژگونه هاى رنگى به بازار آمدند. مادام که بیش از آرایش به سلامت پوست اهمیت مى داد، براى اولین بار کرم هاى آرایش را با گیاهان دارویى مخلوط مى کرد و در دسترس مشتریان قرار مى داد

از زمان جنگ جهانى دوم تا به امروز دنیاى آرایش سه مرحله را طى کرده، یکى سال هاى جنگ، که سال رکود لوازم آرایش بود. دومى، از ۱۹۴۵ تا ۱۹۸۰ که به دوره افراط و زیاده روى آرایش معروف است و دیگرى از اواخر ۸۰ تا به امروز که آرایش بیش از آنکه به شکل نقاب رنگین روى صورت باشد، ترمیمى و تکمیل کننده عیوب و ناهموارى هاى صورت است. ابروهاى باریک، سایه هاى کمرنگ، گونه هاى ملایم و رژلب هاى براق از ویژگى هاى این دوره آرایشى اند. این ها جملات النا ملیک است. کسى که در ایتالیا «بانوى آرایش» مى نامندش و جزء پایه گذاران رشته گریم در ایتالیا است و اکنون مدیریت شرکت آرایش Lierac را بر عهده دارد. ملیک با اینکه بانوى آرایش نام گرفته ولى بى هیچ آرایشى در محافل هنرى ظاهر مى شود. مادرش آلساندرا ملیک باباخانیان یکى از ارامنه ساکن پترزبورگ است که در جنگ جهانى دوم به میلان مى رود و به عنوان گریمور در سالن تئاتر میلان مشغول به فعالیت مى شود. النا پس از راه انداختن یک سالن آرایش با کمک یک متخصص پوست به نام دکتر پایوت به پاریس مى رود و شروع به ساختن کرم هاى آرایشى که خاصیت درمانى نیز دارند مى کند. او مى گوید: «وقتى دختران جوان را مى بینم که آرایش روى چهره دارند، متاسف مى شوم چرا که آرایش مخصوص خانم هاى مسن است که طراوت پوستشان از دست رفته است، نه آنها که با کمى مراقبت مى توانند پوستى صاف، یکدست و زیبا داشته باشند.» البته نه او که اکثر متخصصان پوست با آرایش در سنین جوانى مخالفند و تنها استفاده از کرم هاى مرطوب کننده و یا ضدآفتاب را براى آنها توصیه مى کنند.

جهت جستجو سریع موضوع مقاله ، پرسشنامه ، پاورپوینت و گزارش کارآموزی می توانید از قسمت بالا سمت راست جستجو پیشرفته اقدام نمایید.

همچنین جهت سفارش تایپ ، تبدیل فایل پی دی اف (Pdf) به ورد (Word) ، ساخت پاورپوینت ، ویرایش پایان نامه و مقاله با ما در تماس باشید.