آرتریت

توضیح‌ کلی‌

آرتریت‌ مرتبط‌ با پسوریازیس‌ التهاب‌ مفاصل‌ مجاور ضایعات‌ پوستی و ناخنی‌ پسوریازیس‌. هر یک‌ از مفاصل‌ بدن‌ ممکن‌ است‌ درگیر شوند، ولی‌ عمدتاً مفاصل‌ انگشتان‌ و مهره‌های‌ کمری‌ و گردنی‌ مبتلا می‌شوند. این‌ اختلال‌ معمولاً خفیف‌ بوده‌ و بیشتر بین‌ سنین‌ ۳۵-۳۰ سال‌ شروع‌ شده‌ و در سراسر زندگی‌ به‌ طور متناوب‌ ادامه‌ می‌یابد.

    علایم‌ شایع‌

درد، تورم‌، محدودیت‌ حرکت‌، احساس‌ درد هنگام‌ لمس و گرمی‌ مفاصل‌ مبتلا

پوسته‌ریزی‌ پوست‌

ناخن‌های‌ چاله‌دار، برجسته‌ و زرد رنگ‌

خستگی‌ و تب‌ (گاهی‌(

   علل‌

استعداد ابتلا به‌ آرتریت مرتبط‌ با پسوریازیس‌ ممکن‌ است‌ ارثی‌ باشد.

واکنش‌ ایمنی‌ نسبت‌ به‌ یک‌ عفونت‌ استرپتوکوکی‌

ناشناخته‌ (علت‌ این‌ اختلال‌ معمولاً ناشناخته‌ است‌(

صدمات‌ جسمی‌ یا روحی‌ (به‌ ندرت‌(

   عوامل‌ افزایش‌ دهنده‌ خطر

عفونت‌های‌ استرپتوکوکی‌ (به‌ ندرت‌)

سابقه‌ خانوادگی‌ آرتریت‌ روماتویید یا پسوریازیس‌

   پیشگیری‌

اقدام‌ فوری‌ برای‌ درمان‌ آنتی‌بیوتیکی‌ عفونت‌های‌ استرپتوکوکی‌

    عواقب‌ مورد انتظار

این‌ اختلال‌ در حال‌ حاضر غیر قابل‌ علاج‌ محسوب‌ می‌گردد. مشخصه‌ این‌ بیماری‌ دوره‌های‌ مکرر فروکش‌ و شعله‌ور شدن‌ به‌ طور حاد است‌. البته‌ علایم‌ بیماری‌ با درمان‌ قابل‌ تسکین‌ یا کنترل‌ بوده‌ و موارد معدودی‌ از بهبود خودبه‌خود بیماری‌ در مقالات‌ پزشکی‌ گزارش‌ شده‌ است‌. تحقیقات‌ علمی‌ درباره‌ علل‌ و درمان‌ این‌ بیماری‌ ادامه‌ داشته‌ و این‌ امید وجود دارد که‌ درمان‌هایی‌ مؤثرتر و در نهایت‌ علاج‌بخش‌ عرضه‌ گردد.

    عوارض‌ احتمالی‌

پیشرفت‌ به‌ سوی‌ آرتریت‌ مزمن‌ و ناتوانی‌ شدید در حرکت‌ ممکن‌ است‌ رخ‌ دهد (به‌ ندرت‌).

    اصول‌ کلی‌

بررسی‌های‌ تشخیصی‌ ممکن‌ است‌ شامل‌ آزمایش‌های‌ خون‌ از نظر عامل‌ روماتویید و پادتن‌های‌ ضد هسته‌ (ANA) ، و رادیوگرافی‌ مفاصل‌ باشد.

هدف‌ درمانی‌ عبارتست:

 از کنترل‌ ضایعات‌ پوستی‌ و التهاب‌ مفصلی‌

بی‌حرکت‌ کردن‌ مفاصل‌ مبتلا با آتل‌ ممکن‌ است‌ انجام‌ شود.

برای‌ تخفیف‌ درد مفصلی‌ از گرم‌ کردن‌ مفصل‌ استفاده‌ کنید. برای‌ این‌ منظور استفاده‌ از آب‌ داغ‌، جریان‌های‌ گردابی‌، لامپ‌های‌ گرمایی‌، امواج‌ ماوراء صورت‌ یا دیاترمی‌ همگی‌ مؤثرند.

برنامه‌ریزی‌ دوره‌های‌ منظم‌ آفتاب‌ گرفتن‌ در حد متوسط‌ کمک‌ کننده‌ است‌. اگر گرم‌ کردن‌ مفاصل‌ باعث‌ تسکین‌ درد نشد، کمپرس‌ سرد را امتحان‌ کنید.

اشعه‌ درمانی‌ PUVA (تاباندن‌ اشعه‌ ماوراءبنفش‌ پر شدت‌ پس‌ از تجویز داروی پسورانی‌) برای‌ ضایعات‌ پوستی‌ مؤثر است‌.

   داروها

برای‌ ناراحتی‌ خفیف‌، استفاده‌ از داروهای‌ بدون‌ نسخه‌ نظیر آسپیرین‌ ممکن‌ است‌ کافی‌ باشد.

برای‌ کاهش‌ التهاب‌ مفصلی‌ از داروهای‌ ضدالتهابی‌ غیراستروییدی‌، تزریق‌ کورتون‌ به‌ داخل‌ مفاصل‌ مبتلا (گاهی‌) و داروهای‌ سرکوبگر دستگاه‌ ایمنی‌ نظیر متوترکسات‌ ممکن‌ است‌ استفاده‌ شود.

    فعالیت‌

در طی‌ دوره‌ شعله‌وری‌ بیماری‌ استراحت‌ نمایید و پس‌ از آن‌ فعالیت‌های‌ طبیعی‌ خود را به‌ تدریج‌ از سر بگیرید. سعی‌ کنید فعالیت‌های‌ بیرون‌ از خانه‌ در تماس‌ با آفتاب‌ را افزایش‌ دهید.

   رژیم‌ غذایی‌

رژیم‌ خاصی‌ نیاز نیست‌.

    در این‌ شرایط‌ به‌ پزشک‌ خود مراجعه‌ نمایید

اگر شما یا یکی‌ از اعضای‌ خانواده تان دارای‌ علایم‌ آرتریت‌ مرتبط‌ با پسوریازیس‌ باشید.

اگر دچارعلایم جدید و غیر قابل توجیه شده اید. داروهای‌ تجویزی‌ ممکن‌ است‌ با عوارض‌ جانبی‌ همراه‌ باشند.

          آرتریت

آرتریت یا التهاب مفاصل، شایع‌ترین عارضه خارج روده‌ای بیماری التهابی روده است و ممکن است تا حدود ۲۵% افراد مبتلا به کرون یا کولیت اولسراتیو را تحت تأثیر قرار دهد. با وجودی که آرتریت بطور کلی با افزایش سن مرتبط است در این بیماران، اغلب افراد جوان را مبتلا می‌‌کند. علاوه بر درد مفاصل، آرتریت همچنین باعث تورم مفاصل و کاهش قابلیت انعطاف‌پذیری مفاصل می‌شود.

انواع آرتریت

آرتریت ممکن است در سه فرم مختلف ظاهر شود :

آرتریت محیطی

آتریت محوری (که اسپوندیلیت یا اسپوندیلوآرتروپاتی هم نامیده می‌شود)

اسپوندیلیت انکیلوزان

آرتریت محیطی

آرتریت محیطی معمولاً مفاصل بزرگ دستها و پاها را که شامل آرنج‌ها، مچ‌ها، زانوها و قوزک پاها می‌شود، را در گیر می‌کند. احساس ناراحتی در مفاصل ممکن است مهاجرت کننده باشند یعنی از یک مفصل به مفصل دیگر حرکت کند. اگر درمان نشود درد ممکن است به مدت چند روز تا چندین هفته طول بکشد. آرتریت محیطی بیشتر در افرادی که کولیت اولسراتیو یا کرون روده بزرگ دارند دیده می‌شود. میزان التهاب مفصل بطور کلی نشان دهنده وسعت التهاب روده بزرگ است. با وجود این که هیچ تست اختصاصی برای تشخیص قطعی وجود ندارد، روش‌های تشخیصی مختلفی شامل آنالیز مایع مفصلی، آزمایش خون و عکس برداری اشعه X برای رد کردن سایر علل درد مفاصل استفاده می‌شوند. خوشبختانه، آرتریت محیطی معمولاً صدمه دائمی نمی‌زند.

آرتریت محوری

آرتریت محوری به نام اسپوندیلیت یا اسپوندیلو آرتروپاتی هم شناخته می‌شود. آرتریت محوری درد و سفتی در قسمت پایینی ستون فقرات و مفاصل ساکروایلیاک (محل اتصال ستون مهره ها به لگن) ایجاد می‌کند. بطور قابل توجه و بخصوص در جوانان این علائم ماه‌ها یا حتی سال‌ها قبل از علایم روده ای بروز می‌‌کنند. برعکس آرتریت محیطی، آرتریت محوری ممکن است صدمه دائمی در اثر چسبیدن استخوانهای ستون فقرات به هم و در نتیجه کاهش میزان حرکت پشت ایجاد کند. در بعضی موارد، محدودیت حرکت دنده‌ها، تنفس عمیق را برای بیمار مشکل می کند. اسپوندیلیت فعال معمولاً تا سن ۴۵ سالگی فروکش می‌کند. درمان این بیماران بیشتر در جهت بهبود حرکت پشت می‌باشد. ورزش‌های کششی و گرمای مرطوب برای بیماران توصیه می‌شوند.

اسپوندیلیت انکیلوزان

اسپوندیلیت انکیلوزان یک نوع شدید التهاب ستون فقرات است که نادر می‌باشد و در ۳-۲% بیماران مبتلا دیده می‌شود. این بیماری در کرون بیشتر از کولیت اولسراتیو دیده می‌شود. علاوه بر آرتریت ستون فقرات و مفاصل ساکروایلیاک(محل اتصال ستون مهره ها به لگن) ، اسپوندیلیت انکیلوزان می‌تواند باعث التهاب چشم‌ها، ریه‌ها و دریچه‌های قلبی شود. علت اسپوندیلیت انکیلوزان ناشناخته است، اما اکثر افراد مبتلا یک زمینه ژنتیکی دارند.

در بعضی بیماران، این بیماری در افراد مستعد از نظر ژنتیکی بعد از ابتلا به عفونت روده یا مجاری ادراری دیده می‌شود. معمولاً، میزان شدت انکیلوزان می‌تواند میزان پیشرفت بیماری روده ای را پیش‌بینی کند. اسپوندیلیت انکیلوزان بطور کلی افراد زیر ۳۰ سال و بیشتر نوجوانان و مردان جوان را درگیر می‌کند و در ابتدا خود را به صورت کاهش چشمگیر میزان حرکت قسمت پایین ستون فقرات نشان می‌دهد. درمان نوتوانی برای به دست آوردن توان حرکتی لازم است. اما حتی با بهترین درمان هم بعضی از بیماران دچار سفتی ستون فقرات می‌شوند. علایم اسپوندیلیت انکیلوزان ممکن است بعد از برداشتن روده بزرگ بدتر شوند.

تشخیص

مشخص کردن این موضوع که آیا آرتریت با شرایط روده‌‌ای در ارتباط است همیشه آسان نیست. بطور کلی آرتریت در این بیماران شدید نبوده و مفاصل معمولاً دچار تخریب نمی‌شوند. درگیری مفاصل متقارن نبوده یعنی مفصل مشابه، را در دو طرف بدن درگیر نمی‌کند غیر از اسپوندیلیت انکیلوزان سایر آرتریت‌ها با بهبود علائم روده‌ای بهتر می‌شوند.

درمان

در جمعیت عادی،‌ برای افراد مبتلا به آرتریت محیطی ممکن است از داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs) برای کاهش درد و تورم مفصل استفاده شود. با این حال،‌ به عنوان یک قانون این داروها که شامل آسپرین و ایبوبروفن می‌شوند، می‌توانند با تحریک پوشش روده باعث عود و تشدید بیماری التهابی روده شوندالبته بعضی از بیماران مبتلا به بیماری التهابی روده می‌توانند داروهای NSAIDs را تحمل کنند و این داروها برای تسکین علائم آرتریت آنها کمک کننده می ‌باشد. کورتیکواستروئیدها هم ممکن است برای درمان آرتریت در این بیماران به کار گرفته شوند.

در بیشتر بیماران، پزشکان علائم آرتریت محیطی را با کنترل التهاب روده بزرگ کنترل می‌کنند. زمانی که علائم بعد از یک دوره درمان با داروهایی مثل پرونیزولون یا سولفاسالازین فروکش می‌کند، درد مفاصل نیز کم‌کم ناپدید می‌شود.

بطور مشابه، داروهای جدیدتر مانند Infliximab نیز در کاهش التهاب و تورم مفصل مؤثر می‌باشند. Infliximab تأثیر خوبی در درمان اسپوندیلیت انکیلوزان نیز دارد.

علاوه بر دارو، ممکن است پزشکان استراحت دادن به مفصل مبتلا و گرمای مرطوب را برای بیماران توصیه ‌کنند. ورزش‌ جهت افزایش توان حرکت مفاصل زیر نظر فیزیوتراپ نیز می‌تواند کمک کننده باشد.

جهت جستجو سریع موضوع مقاله ، پرسشنامه ، پاورپوینت و گزارش کارآموزی می توانید از قسمت بالا سمت راست جستجو پیشرفته اقدام نمایید.

همچنین جهت سفارش تایپ ، تبدیل فایل پی دی اف (Pdf) به ورد (Word) ، ساخت پاورپوینت ، ویرایش پایان نامه و مقاله با ما در تماس باشید.